¿Nunca vos preguntastes por que o símbolo do dólar é unha S con dous paus?
¿Que...? ¿Unha pista?
Anverso: hai un ano, 1796. E unha lenda que di: CAROLUS·IIII·DEI GRATIA (Carlos Cuarto pola gracia de Deus... ou como diría a vosa abuela, Dios mediante). No medio, o careto do tal Carolus, que non me diredes que non ten un aire ao do noso rei de hoxe... Xa pode: eran da mesma familia, Borbón.
Reverso: HISPAN·ET·IND·REX·M·8R·F·M. É dicir: Rei de España e as Indias, México, 8 reais (a F e M identifican a ceca ou lugar onde se fabricou a moeda). E no medio, ben grande, o escudo de España, con esas dúas columnas aos lados, que aínda permanecen no escudo actual.
Preséntovos á nosa pista: o Real de a 8. 600.000 coma estas acaban de aterrar en España despois dunha longa batalla xudicial que xa coñecedes. Era unha moeda de prata que valía 8 reais. Española. Pero a súa pureza e calidade eran tales que acabou sendo a primeira divisa mundial: é dicir a moeda máis utilizada e estimada para o comercio, tanto en Europa, como en América, como no sureste asiático (onde España tiña as illas Filipinas). Precisamente en Europa, esta moeda recordaba moito a unha austriaca: o thaller, polo que empezou a chamárselle Spanish Thaller. De Thaller, coa pronunciación inglesa, pasouse a daller, e ao final acabou en dollar. Era o Spanish Dollar, e ata as 13 colonias inglesas de Norteamérica (esas que se rebelaron para pasar a chamarse EE.UU.) a empregaban. Tanto é así que o Spanish Dollar foi a primeira moeda de curso legal dos Estados Unidos. ¿Sorprende? Daquela, para abreviar, os iankis crearon o símbolo que hoxe nos sae a todos polas orellas: $. Unha S, de Spanish (español). E dous paus, tomados das dúas columnas do escudo de España, as mesmas que figuraban no reverso de todos os Spanish Dollars do mundo. Dos nosos Reais de a 8. Como o da foto. Como esas que pretendían birlar os cacos modernos de Odissey.
Quizá agora vos preguntedes qué pintan dúas columnas no escudo de España... Son as columnas de Hércules, e representan o estreito de Xibraltar. Así o coñecían os navegantes da Antigüidade (fenicios, gregos e romanos), que vían nel a fin do mundo coñecido, o lugar do que non conviña pasar, e que se identificaba cunha enorme rocha a cada lado separando Europa e África. Séculos despois, ao pouco de chegar Colón a América, o rei de España Carlos I incorporou estas columnas ao seu escudo, co lema Plus Ultra (máis alá). Iso era España entón: a única nación capaz de desafiar a vella fronteira e ir máis alá do antigo límite dos navegantes. E aínda hoxe, o exército, o goberno, as oenegués ou os deportistas (Nadal, Gasol, Lorenzo, Casillas,...) levan consigo e polo mundo esas columnas e ese Plus Ultra, como símbolo peculiar do que somos, e do que un día fomos.
Curioso!! manda truco! nunca te deitarás sen saber unha cousa máis!! penso que moi pouca xente sabe que a "S" do dólar ten este significado!
ResponderEliminarVin a entrada e xa me emocionei!
ResponderEliminarEsta é unha desas curiosidades que desde que a descubrín conto a todo aquel disposto a aguantar peroratas dunha historiadora.
Só teño que decir unha cousa ao respecto. Según eu estudiei (véase apuntes do señor Lopo)a S do símbolo viría dada pola cinta que envolve as columnas e que leva gravado o Plus Ultra. Pero bueno, supoño que este será un tema no que tampouco se pode decir con claridade a orixe exacta.
:)
A que mola!?
ResponderEliminarDesde logo, aceptamos (calquera di que non) a teoría do señor Lopo (profesor de Historia Moderna na Universidade de Santiago), xa que (por se fora pouco) é tamén a de moitos. En todo caso, a orixe seguiría sendo igual de bonita e de española.
Outra curiosidade: hai quen di que o símbolo do dólar podería vir de superpoñer as letras PTSI, que eran as que figuraban no reverso dos Reais de a 8 fabricados, non en Mexico, senón na ceca peruana de Potosí... Riquísima localidade coa que eu comparo os vosos comentarios na entradiña previa:
"Que o blog estea vivo depende de ti, así que o teu comentario vale un Potosí".
Por certo: non estaría mal tampouco explicar a historia dos anos bisestos, non? Non era mal día...
Anda, mira por onde sale a mina de Potosí aquí tamén!
ResponderEliminarO dos anos bisestos... a orixe da palabra é o que a min me encanta, e que, teño que reconocelo, teño un pouco de filóloga frustrada.
Bisesto... Ben pensado, si que sona ben! (¿dúas sestas?)
ResponderEliminarBueno, C. Pois imos ter que facer unha entrada coa parte histórica e a parte etimolóxica do palabro. Agora ben, desta última, delego!
Ui, case, non son dúas sestas pero se pensamos que é un día máis para botar a sesta podería ser :D
ResponderEliminarBisesto, de dúas veces sexto... é agora viría aquí a larga explicación do calendario romano, ahí lo dejo.