Saltar ao contido principal

A península, desde o espazo


A NASA publicou hai un par de días esta fermosa fotografía. A imaxe foi tomada desde a Estación Espacial Internacional, un inmenso trebello tripulado que orbita arredor da Terra a uns 380 quilómetros de altitude, e retrata a península Ibérica de noite. ¿Que vos parece?



A min, aparte de curiosa, paréceme incriblemente útil para unha clase de Xeografía. En concreto para entender dunha soa ollada a desigual (diversa, diríamos en 2º de bacharelato) distribución da poboación. Por exemplo:
  1. Os tres puntos de luz máis intensos coinciden coas cidades de Madrid, Sevilla e Lisboa. Coa mesma intensidade deberían brillar Barcelona e Valencia pero, ao estar tomada a foto desde o Oeste, a parte Leste da península aparece demasiado desenfocada. 
  2. En segundo lugar, conclúese claramente que a poboación concéntrase nas zonas de costa, deixando moito máis baleiro o interior: 
    • En Portugal, destaca toda unha franxa de luz á beira do Atlántico (con dous puntos máis grandes en Lisboa, ao sur, e Oporto, máis ao norte).
    • E en España, destaca o litoral mediterráneo, no que as luces debuxan un enorme "paseo marítimo" desde Xibraltar ata Cataluña. Aínda que non se ve con suficiente nitidez, parecen destacar Málaga (pasando o Estreito), Valencia (incluso Mallorca) e Barcelona. 
  3. Se miramos a Galicia, clicando na imaxe, veredes que case toda a poboación se amontoa na fachada atlántica e nas principais cidades galegas: os puntos de máis luz coinciden con A Coruña, Pontevedra-Vigo e, máis aló, Ourense e Lugo. Fóra destas, o interior queda moi ás escuras.
Por certo, apréciase a esfericidade da Terra! E se vos chamou a atención esa liña verde e dourada do fondo, que saibades que se corresponde coa radiación ultravioleta retida pola atmosfera. Ese efecto invernadoiro necesario, pero que estamos radicalizando e agravando preocupantemente cos gases que emitimos. Como vedes, é certo o dito: unha imaxe vale máis que mil palabras.

Comentarios

  1. Sandra30/12/11

    É impresionante!! unha imaxe preciosa e preocupante tamén polo efecto invernadoiro.E certo,moi boa foto para unha clase de xeografía!
    FELIZ ANO A TOD@S!!!

    ResponderEliminar
  2. Feliz 2012 Sandra! Preocupante o efecto invernadoiro, e tamén, xa que estamos, a contaminación lumínica (¿xa estarían postas as luces do Nadal ao facer a foto?)...

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...