Petos de ánimas: o medo como arma

“Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás”. Eso pon nalgúns coma este. Glups.

Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo.

Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche:

Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco.
As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena.
O PURGATORIO sería ese espazo de tempo no que as almas deben purgar (de aí o nome) os seus pecados, pagar por eles, liberarse totalmente... antes de poder descansar en paz eternamente. Ou sexa, o purgatorio é como ir a Setembro.

Para que as ánimas puideran saír do purgatorio (a Igrexa o preparou todo meticulosamente no Concilio de Trento, no XVI), animábase aos crentes a rezar e a pedir por elas. Pero ollo, tamén valía ofrecer misas e limosnas para lograr así salvar a esas almas que ben podían ser, por certo, as dos teus defuntos... ou o día de mañá a túa. E aí exactamente é onde entran os nosos petos de ánimas: pequenos monumentos estratexicamente colocados (para ser vistos), deseñados (para infundir temor) e promocionados (para facer caixa a conta deses medos).

E aí seguen. Afortunadamente. Sen caixa nin limosnas. Pero lembrándonos coa súa arte ruda e sinxela o efímero da vida e o inevitable da morte e, por suposto, lembrándonos cómo non hai tanto a Igrexa lograba ternos mansos, colaboradores e collidos polos colares. E por eso me gustan, aínda que non crea. Porque nos explican.

Qué che parece?

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Gañadoras IX Concurso CineHistoria 2022

Mar (Xouba) e Marta (Bogart), son as flamantes gañadoras deste IX Concurso, do que se levan de premio, como non, dúas entradas cada unha para ir ao cine con quen lles apeteza, a ver o que queiran, cando lles pete . En butaca e con pantalla enorme. A idea era ver Cine e Historia todo nun. Bastaba con escoller unha peli dunha ampla listaxe de filmes da Historia de España, vela e, unha vez rematada, atreverse a escribir sobre ela unha crítica con alma . Un texto breve pero impactante, que fixese cóxegas, que retumbase no peito ou que espertase algo ao lelo. Como a delas : A LINGUA DAS BOLBORETAS, por Xouba A lingua das bolboretas, a espiritrompa, é longa. Longa, coma o primeiro día de clases cando tes dez anos e moitísimo medo a non encaixar co resto de compañeiros. Longa, coma as noites nas que non podes durmir porque o mundo ao teu arredor muda, e ti non eres quen de comprendelo aínda. Longa, coma a viaxe que Moncho, o protagonista desta película, fará. " A lingua das bolboretas

Ler máis

De blog a Instagram

Desde 2011 a 2017, usei este blog para ir compartindo co alumnado dos IES polos que fun pasando (ou con aqueles que aceptaban este xogo) todas aquelas pequenas grandes historias capaces de xerar curiosidade, de tecer complicidades ou de sementar o amor pola cultura. Esas historias capaces de facernos aprender sen necesidade de estar nunha materia ou nos estreitos límites dunha aula. Historias capaces de competir co ruído ou de encher o enorme baleiro que ás veces é a Rede. Cada unha desas historias pretendía ser, dalgunha maneira, unha moeda para o barqueiro. Unha razón para alimentar a vida, animar a espremela ou simplemente para entendela mellor. De aí o título do blog. Xuntar moedas (historias, experiencias, películas, libros...) era a miña proposta para evitar que cando a vida acabe, esta nos sobresalte coa amarga sensación de non tela vivido ou entendido . Non imaxinas canto aprendín, canto me uniu a ti e cantas alegrías me deu Moedas para Caronte . Tantas, que acabou sendo

Ler máis

IX Concurso CineHistoria

Á Historia pódese viaxar de moitas maneiras diferentes , e seguramente ti xa probaches moitas delas: escoitando unha avoa, paseando atento por vilas e cidades, mergullándonos nos libros ou, por suposto, a través dunha clase. Pero de todas as opcións, poucas tan eficaces, estimulantes e memorables como o cine. E por iso cada curso entrego ao alumnado unha xenerosa listaxe de pelis relacionadas dunha ou outra maneira coa Historia que lles tocou estudar. Para que elixas, para que viaxes ao pasado con ela e para que, unha vez vista, escribas sobre ela. Ese é o obxectivo deste concurso. Convencer ao lector, en apenas dez liñas, sobre a conveniencia (ou non) de ir correndo a ver esa peli . Para valoralas, haberá un xurado de cando menos catro persoas, que decidirán soberanamente, sen televoto nin outras gaitadas. As dúas mellores críticas (as que máis puntos obteñan) levarán un premio do máis cinéfilo: entradas ao cine para dúas persoas, no día, sesión e película que elas decidan! Así pois,

Ler máis

Moedas para Caronte

Buscar neste blog