Moedas para Caronte

Á Historia pódese viaxar de moitas maneiras diferentes , e seguramente ti xa probaches moitas delas: escoitando unha avoa, paseando atento por vilas e cidades, mergullándonos nos libros ou, por suposto, a través dunha clase. Pero de todas as opcións, poucas tan eficaces, estimulantes e memorables como o cine. E por iso cada curso entrego ao alumnado unha xenerosa listaxe de pelis relacionadas dunha ou outra maneira coa Historia que lles tocou estudar. Para que elixas, para que viaxes ao pasado con ela e para que, unha vez vista, escribas sobre ela. Ese é o obxectivo deste concurso. Convencer ao lector, en apenas dez liñas, sobre a conveniencia (ou non) de ir correndo a ver esa peli . Para valoralas, haberá un xurado de cando menos catro persoas, que decidirán soberanamente, sen televoto nin outras gaitadas. As dúas mellores críticas (as que máis puntos obteñan) levarán un premio do máis cinéfilo: entradas ao cine para dúas persoas, no día, sesión e película que elas decidan! Así pois,

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espazo de

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver, fíx

Desde 2011 a 2017, usei este blog para ir compartindo co alumnado dos IES polos que fun pasando (ou con aqueles que aceptaban este xogo) todas aquelas pequenas grandes historias capaces de xerar curiosidade, de tecer complicidades ou de sementar o amor pola cultura. Esas historias capaces de facernos aprender sen necesidade de estar nunha materia ou nos estreitos límites dunha aula. Historias capaces de competir co ruído ou de encher o enorme baleiro que ás veces é a Rede. Cada unha desas historias pretendía ser, dalgunha maneira, unha moeda para o barqueiro. Unha razón para alimentar a vida, animar a espremela ou simplemente para entendela mellor. De aí o título do blog. Xuntar moedas (historias, experiencias, películas, libros...) era a miña proposta para evitar que cando a vida acabe, esta nos sobresalte coa amarga sensación de non tela vivido ou entendido .  Non imaxinas canto aprendín, canto me uniu a ti e cantas alegrías me deu Moedas para Caronte . Tantas, que acabou sendo

Como dicía Julio Cortázar: "todo debe ser un poco insólito en este mundo, porque lo contrario de lo insólito es lo común, o sea una lata" . Posiblemente este 2019-20 foi o curso máis raro da túa Historia... e da miña! Motivo de máis para facer cousas insólitas. Por iso, en plena pandemia e con todo en suspenso, incluso Eurovisión, lanceime (lanzámonos) a facer a entrega de premios máis ambiciosa e tola da miña vida : a través dun Directo de Instagram, en aberto, con todos (profe e alumnado) vestidos de gala para a ocasión, e emulando a adictiva dinámica de Eurovisión . Con conexións cos membros do xurado, táboa de puntuacións con clasificación e entrega de premios aos 3 autores gañadores en rigoroso directo. E todo cun móbil e unha conexión a internet. Pero con moitas moitas ganas e ilusión. Unha tolemia total que nos fixo sorrir, esquecer por unhas horas a pandemia e sentir que estabamos nun sábado noite normal, celebrando un concurso educativo como se fora case unha festa

Xa podemos dicir que non nos para nin unha corentena... Ai! Menos mal que aínda nos queda o cine . E por iso aquí comeza a 8ª edición do Concurso CineHistoria : unha oportunidade de asomarse á Historia a través desa xenial sucesión de fotogramas que é o séptimo arte. Empecemos polas normas do concurso: E todo isto, para que? Pois para engadir unha motivación extra ás clases. Para descubrir un tipo de filmes aos que tal vez moitos nunca chegarían. E, sobre todo,  para aprender a descubrir os fíos que unen o bo cine coa Historia ...ou coa vida . Podedes ler todas as minicríticas a continuación O vindeira semana, na clase e no blog: Gañadores, Premios e Fotaca! Grazas por seguirme neste reto cinéfilo e moita SORTE!  *** LA TRINCHERA INFINITA, por Keko Jones Imaxina por un intre que, en vez de estar encerrado na casa por un virus, estalo a causa dun virus. Imaxina que estás privado da túa liberdade, non só durante uns meses, senó