Saltar ao contido principal

De blog a Instagram

Desde 2011 a 2017, usei este blog para ir compartindo co alumnado dos IES polos que fun pasando (ou con aqueles que aceptaban este xogo) todas aquelas pequenas grandes historias capaces de xerar curiosidade, de tecer complicidades ou de sementar o amor pola cultura. Esas historias capaces de facernos aprender sen necesidade de estar nunha materia ou nos estreitos límites dunha aula. Historias capaces de competir co ruído ou de encher o enorme baleiro que ás veces é a Rede. Cada unha desas historias pretendía ser, dalgunha maneira, unha moeda para o barqueiro. Unha razón para alimentar a vida, animar a espremela ou simplemente para entendela mellor. De aí o título do blog. Xuntar moedas (historias, experiencias, películas, libros...) era a miña proposta para evitar que cando a vida acabe, esta nos sobresalte coa amarga sensación de non tela vivido ou entendido

Non imaxinas canto aprendín, canto me uniu a ti e cantas alegrías me deu Moedas para Caronte. Tantas, que acabou sendo unha parte de min, como unha desas marcas ou cicatrices que levas orgulloso porque sentes que, dalgunha maneira, che describe ou che recorda algo que non queres esquecer. Pero eu buscaba conectar co meu alumnado e este comezara a fugarse a determinadas zonas da rede. Especialmente a unha: Instagram. E se algo teño claro como profesor é que, se queres sorprender, enganchar e tender trampas aos máis novos, unha das ferramentas máis eficaces é estar alí onde eles están. Así que aló fun, onde son @miguelabraira



E alí espero atoparte. Ou que me atopes ti... Intentando xuntar, con outras formas e rexistros pero coas mesmas ganas, moito do que intento facer como profesor ou algunhas desas historias que axudan a alimentar e a comprender a vida... Procurando conseguir esa moeda que un día, a todos, nos pedirá o amigo Caronte. Quen sabe? Igual pronto Caronte me reclama e o corpo me volve a pedir xuntar moedas de novo aquí... Pero mentres, e por se acaso, quero que saibas que nos vemos en Instagram.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Gañadoras IX Concurso CineHistoria 2022

Mar (Xouba) e Marta (Bogart), son as flamantes gañadoras deste IX Concurso,  do que se levan de premio, como non, dúas entradas cada unha para ir ao cine con quen lles apeteza, a ver o que queiran, cando lles pete .  En butaca e con pantalla enorme. A idea era ver Cine e Historia todo nun. Bastaba con escoller unha peli dunha ampla listaxe de filmes da Historia de España, vela e, unha vez rematada, atreverse a escribir sobre ela unha crítica con alma . Un texto breve pero impactante, que fixese cóxegas, que retumbase no peito ou que espertase algo ao lelo.  Como a delas : A LINGUA DAS BOLBORETAS, por Xouba A lingua das bolboretas, a espiritrompa, é longa. Longa, coma o primeiro día de clases cando tes dez anos e moitísimo medo a non encaixar co resto de compañeiros. Longa, coma as noites nas que non podes durmir porque o mundo ao teu arredor muda, e ti non eres quen de comprendelo aínda. Longa, coma a viaxe que Moncho, o protagonista desta película, fará. " A lingua das bolboretas

Siria, explicada polos meus alumnos (que molan)

Isto é: Historiaaa! -berraría o espartano Leónidas- . E por iso, tiñamos dúas opcións :  a) Empezar o curso pola Revolución Francesa do século XVIII e obviar as noticias da tele, os periódicos, e todos os problemas que en realidade nos rodean, simplemente porque "non tocan", ou... b) Arremangarnos e correr a enzoufarnos como está mandado na lameira do presente , para saber en que demo de mundo vivimos, e preguntarnos por que... para desde aí, agora si, emprender viaxe cara atrás. Do presente cara ao pasado. Como lle gustaría ao sabio Saramago. Chamámolo Proxecto Siria . Tras unha breve explicación e algúns vídeos curtos pero certeiros , dividimos a clase en grupos, e a investigación en 10 puntos concretos que cubriran todo o problema . O obxectivo era buscar e remexer nas fontes, comprender para poder explicar e, finalmente, transmitilo todo dun xeito orixinal, visual, creativo. E saiu algo tan bonito e potente, que había que ensinalo aos demais. Ao instituto, e ao