De blog a Instagram

Desde 2011 a 2017, usei este blog para ir compartindo co alumnado dos IES polos que fun pasando (ou con aqueles que aceptaban este xogo) todas aquelas pequenas grandes historias capaces de xerar curiosidade, de tecer complicidades ou de sementar o amor pola cultura. Esas historias capaces de facernos aprender sen necesidade de estar nunha materia ou nos estreitos límites dunha aula. Historias capaces de competir co ruído ou de encher o enorme baleiro que ás veces é a Rede. Cada unha desas historias pretendía ser, dalgunha maneira, unha moeda para o barqueiro. Unha razón para alimentar a vida, animar a espremela ou simplemente para entendela mellor. De aí o título do blog. Xuntar moedas (historias, experiencias, películas, libros...) era a miña proposta para evitar que cando a vida acabe, esta nos sobresalte coa amarga sensación de non tela vivido ou entendido. 

Non imaxinas canto aprendín, canto me uniu a ti e cantas alegrías me deu Moedas para Caronte. Tantas, que acabou sendo unha parte de min, como unha desas marcas ou cicatrices que levas orgulloso porque sentes que, dalgunha maneira, che describe ou che recorda algo que non queres esquecer. Pero eu buscaba conectar co meu alumnado e este comezara a fugarse a determinadas zonas da rede. Especialmente a unha: Instagram. E se algo teño claro como profesor é que, se queres sorprender, enganchar e tender trampas aos máis novos, unha das ferramentas máis eficaces é estar alí onde eles están. Así que aló fun, onde son @miguelabraira

E alí espero atoparte. Ou que me atopes ti... Intentando xuntar, con outras formas e rexistros pero coas mesmas ganas, moito do que intento facer como profesor ou algunhas desas historias que axudan a alimentar e a comprender a vida... Procurando conseguir esa moeda que un día, a todos, nos pedirá o amigo Caronte. Quen sabe? Igual pronto Caronte me reclama e o corpo me volve a pedir xuntar moedas de novo aquí... Pero mentres, e por se acaso, quero que saibas que nos vemos en Instagram.