Saltar ao contido principal

De blog a Instagram

Desde 2011 a 2017, usei este blog para ir compartindo co alumnado dos IES polos que fun pasando (ou con aqueles que aceptaban este xogo) todas aquelas pequenas grandes historias capaces de xerar curiosidade, de tecer complicidades ou de sementar o amor pola cultura. Esas historias capaces de facernos aprender sen necesidade de estar nunha materia ou nos estreitos límites dunha aula. Historias capaces de competir co ruído ou de encher o enorme baleiro que ás veces é a Rede. Cada unha desas historias pretendía ser, dalgunha maneira, unha moeda para o barqueiro. Unha razón para alimentar a vida, animar a espremela ou simplemente para entendela mellor. De aí o título do blog. Xuntar moedas (historias, experiencias, películas, libros...) era a miña proposta para evitar que cando a vida acabe, esta nos sobresalte coa amarga sensación de non tela vivido ou entendido

Non imaxinas canto aprendín, canto me uniu a ti e cantas alegrías me deu Moedas para Caronte. Tantas, que acabou sendo unha parte de min, como unha desas marcas ou cicatrices que levas orgulloso porque sentes que, dalgunha maneira, che describe ou che recorda algo que non queres esquecer. Pero eu buscaba conectar co meu alumnado e este comezara a fugarse a determinadas zonas da rede. Especialmente a unha: Instagram. E se algo teño claro como profesor é que, se queres sorprender, enganchar e tender trampas aos máis novos, unha das ferramentas máis eficaces é estar alí onde eles están. Así que aló fun, onde son @miguelabraira



E alí espero atoparte. Ou que me atopes ti... Intentando xuntar, con outras formas e rexistros pero coas mesmas ganas, moito do que intento facer como profesor ou algunhas desas historias que axudan a alimentar e a comprender a vida... Procurando conseguir esa moeda que un día, a todos, nos pedirá o amigo Caronte. Quen sabe? Igual pronto Caronte me reclama e o corpo me volve a pedir xuntar moedas de novo aquí... Pero mentres, e por se acaso, quero que saibas que nos vemos en Instagram.

Comentarios

Publicacións populares deste blog

Gañadoras IX Concurso CineHistoria 2022

Mar (Xouba) e Marta (Bogart), son as flamantes gañadoras deste IX Concurso,  do que se levan de premio, como non, dúas entradas cada unha para ir ao cine con quen lles apeteza, a ver o que queiran, cando lles pete .  En butaca e con pantalla enorme. A idea era ver Cine e Historia todo nun. Bastaba con escoller unha peli dunha ampla listaxe de filmes da Historia de España, vela e, unha vez rematada, atreverse a escribir sobre ela unha crítica con alma . Un texto breve pero impactante, que fixese cóxegas, que retumbase no peito ou que espertase algo ao lelo.  Como a delas : A LINGUA DAS BOLBORETAS, por Xouba A lingua das bolboretas, a espiritrompa, é longa. Longa, coma o primeiro día de clases cando tes dez anos e moitísimo medo a non encaixar co resto de compañeiros. Longa, coma as noites nas que non podes durmir porque o mundo ao teu arredor muda, e ti non eres quen de comprendelo aínda. Longa, coma a viaxe que Moncho, o protagonista desta película, fará. " A lingua das bolboretas

IX Concurso CineHistoria

Á Historia pódese viaxar de moitas maneiras diferentes , e seguramente ti xa probaches moitas delas: escoitando unha avoa, paseando atento por vilas e cidades, mergullándonos nos libros ou, por suposto, a través dunha clase. Pero de todas as opcións, poucas tan eficaces, estimulantes e memorables como o cine. E por iso cada curso entrego ao alumnado unha xenerosa listaxe de pelis relacionadas dunha ou outra maneira coa Historia que lles tocou estudar. Para que elixas, para que viaxes ao pasado con ela e para que, unha vez vista, escribas sobre ela. Ese é o obxectivo deste concurso. Convencer ao lector, en apenas dez liñas, sobre a conveniencia (ou non) de ir correndo a ver esa peli . Para valoralas, haberá un xurado de cando menos catro persoas, que decidirán soberanamente, sen televoto nin outras gaitadas. As dúas mellores críticas (as que máis puntos obteñan) levarán un premio do máis cinéfilo: entradas ao cine para dúas persoas, no día, sesión e película que elas decidan! Así pois,