Saltar ao contido principal

Verónica, Balón de Ouro

Non sae nas portadas porque é muller, e iso dinos o lonxe que estamos de poder falar de igualdade. Pero o que Vero Boquete, futbolista galega de 27 anos, nacida en Santiago de Compostela, está conseguindo meréceas todas polo que ten de exemplar.

Clic para vela xogando ao fútbol
Vía


Primeiro por apostar forte pola súa paixón. Segundo, polo valor de saír fóra e recorrer o mundo para facerse o seu propio camiño, xogando en equipos de España, Rusia, Estados Unidos, Suecia e actualmente Alemaña. E terceiro, por ser quen de gañar en todos eles títulos tanto colectivos como individuais que, todos xuntos, dan unha idea da súa calidade: 39 goles en 26 partidos na Liga española 2010-2011; Mellor Xogadora de 2011 na Women's Professional Soccer de EEUU; finalista dunha Champions League; capitana da selección española, 2 veces candidata a Mellor Futbolista de Europa...

E desde a pasada semana unha das 10 candidatas a recibir o Balón de Ouro,
como mellor futbolista do mundo de 2014.  Tela!
Vía






Sempre, todos os anos, tiven alumnas que xogaban ao fútbol. Non eran moitas e desde logo nunca o tiñan fácil. Con certa idade non se permiten equipos mixtos, e frecuentemente non hai un número suficiente de equipos de mozas como para formar unha liga feminina. De aí que non só sentise simpatía polo que facían, senón tamén moita admiración. Por ese valor que teñen á hora de non achicarse, de non renunciar, de insistir en facer o que lles gusta e, de paso, por estar abrindo a machadas un camiño aínda demasiado vetado ás mulleres. Por iso, cando coñezo os éxitos de Vero, non podo deixar de lembrarme delas (Cristina, Lidia, Sara, Lucía...) e de alegrarme como se realmente este fose o seu logro. Porque tamén o é.

Vía


O 1 de Decembro, espero, Vero estará entre as 3 finalistas.
E o 12 de Xaneiro, quen sabe, tal vez en Zurich recollendo ese Balón de Ouro.
Oxalá que así sexa. Por ela e por todas as que, como Vero, rompedes moldes cada día.

Comentarios

  1. Iria G, vía Facebook24/11/14

    Que ben Miguel

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. E non mencionei ao Pastoricense pero... Lembro ben as vosas camisolas amarelas! Balón de Ouro xa!

      Eliminar
  2. Cristina M, vía Facebook24/11/14

    Compartiríao sen lelo, e agora que o lin, ademáis de ilusión, superación e éxito, comparto agradecemento e emoción. Por todas e polas túas palabras, moitas grazas, Miguel!

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Grazas a vós Acórdome agora daquela anécdota túa en Estambul... Eso é romper moldes!

      Eliminar
    2. Cristina M, vía Facebook24/11/14

      Coma todas elas! :D

      Eliminar
  3. Lidia L, vía Facebook24/11/14

    Bravo Miguel, cuánta falta fai xente coma ti!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...