Saltar ao contido principal

O demo da catedral

Un demo cun xeado nunha catedral? Pero existían os xeados no século XVI? ... De tres bolas!?


Míranos con ollos malévolos... Ollos de demo, claro. Pero a pregunta é: Por que nos mira así?  
A) O canteiro que o fixo era un bromista
B) Sabe que co seu xeado nos está provocando envexa, un dos sete pecados capitais
C) Rouboullo a algún turista despistado, e agora márchalle con el
D) Rise polo moito que nos descoloca ver isto na fachada dunha catedral antiga
Tedes clara a vosa resposta...? Seguro? Entón... Por que tamén atopamos un... astronauta!?


Curioso, verdade? Pois non hai photoshop nin engano algún. As figuras existen tal como as vedes. Forman parte, como moitos sabedes, dunha das fachadas da Catedral de Salamanca. Hai poucos anos, durante a súa restauración, decidiuse incorporar algún elemento contemporáneo, que dalgún modo servise para deixar claro cando se fixo esa intervención. Ao labralo na mesma pedra da catedral, en principio costa atopalo. Pero cando os descubres... estráñaste, sorrís, pregúntaste a ti mesmo se che gusta a idea, ou incluso hai quen se enfada... De feito, o astrounauta xa non ten un dos brazos, debido a un burrán ao que lle debía estorbar moito.

E vós, que pensades?
Parécevos unha idea acertada?

Comentarios

  1. Miguel13/8/13

    "Extra! Extra!" E na catedral de Palencia hai esculpido... un señor fotógrafo!

    http://elpais.com/m/diario/1980/03/07/ultima/321231604_850215.html

    Grazas Vitoria! :)

    ResponderEliminar
  2. Sandra15/8/13

    Pois a min gústame!. Penso que hai moita xente que non sabe o porqué de ese demo co xeado, do astronauta ou do fotógrafo, eu xa non me lembraba!, unha forma moi orixinal de facernos saber que detrás destes "curiosos" personaxes hai unha restauración contemporánea.

    ResponderEliminar
  3. En arqueoloxía facíase moito algo similar...

    Cando había unha escavación e esta remataba, ás veces volvíase a tapar o xacemento coa mesma terra extraída. Pero antes diso, era frecuente deixar unha moeda de curso legal e escaso valor (por exemplo, unha de 50 céntimos) pousada no fondo do escavado. Desta maneira, se alguén volvía no futuro a ese xacemento, podería saber cando "exactamente" se remexera nesa zona.

    Por suposto, non se quería deixar á vista, só era unha especie de broma entre o arqueólogo do presente e o que podía vir no futuro. Pero sendo algo menos artístico e curioso que o das tallas nas catedrais, o obxectivo era practicamente o mesmo: dicir claramente "Coidado! Aquí xa estivemos traballando sobre o orixinal!".

    ResponderEliminar
  4. Silvia.28/9/13

    Pois eu decántome pola opción B!! Unha forma moi orixinal de decorar unha fachada dunha catedral!! XD

    ResponderEliminar
  5. :D Jajaja! Sí Silvia, desde logo a B parece unha boa opción! Moi propio dun demo! Velo con esos ollos malévolos fai que me acorde do grandioso Al Pacino na inolvidable peli "Pactar con el diablo":
    -"Mira, pero no toques... Toca, pero no pruebes... Prueba, pero no saborees!!!".
    Coñécela?

    ResponderEliminar
  6. Silvia29/9/13

    Pois non, non a coñezo, pero sóname. Outra peli para a larga lista!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d