Saltar ao contido principal

Que queremos para Galicia?

A pregunta é... Que queremos para Galicia?
Isto?

Ou isto? 


Quero a primeira imaxe, porque iso é o que somos. O que decepciona, é que aqueles que nos representan á hora de tomar as decisións non o teñan claro. O principal activo de Galicia é a paisaxe. Esa é a súa verdadeira riqueza. Se para crecer hai que destrozala, xa non interesa. Sería Pan para hoxe, fame para mañá. Non se entende que, por un lado, se nos estea a animar (con publicidade que pagamos todos) a coidar da nosa paisaxe, e que por outro se abra a porta a que empresas estranxeiras a furen, a contaminen para sempre e destrocen por completo toda posibilidade de seguir vivindo nela...

Por suposto, ninguén agarda das megaempresas mineiras que nos confesen os danos que causarán. Para eles, ter unha mina á porta da casa (pero non da súa, claro) é coma ter aos Reis Magos: todo son vantaxes. A mellor de todas, din eles (e tamén os que gobernan), será uns cantos postos de traballo durante uns anos. Vale. E despois...? Cando rematen, que nos quedará? Outros postos de traballo? Patrimonio? Paisaxe? Terra e ríos limpos? Saúde? De tanta riqueza prometida e expoliada, o único que nos deixarán para sempre serán uns colosais fochancos de 400 metros de profundidade, a paisaxe que nos fai diferentes destrozada, e enormes extensións de solo árido e envelenado con arsénico e cianuro de por vida. Os que veñan despois de nós, xamais nos perdonarán cando descubran o que fixemos.

Viñeta de Davila, Faro de Vigo do 23.05.2013
Petroleiros, incendios, feísmo... Non tivemos xa dabondo? 



Tomiño,  A Terra Chá, A Fonsagrada, as Fragas do Eume, A Limia ou Bergantiños son comarcas ameazadas. Contra iso, van xa máis de 200.000 sinaturas... Suficientes para que nos escoiten?

Comentarios

  1. Sandra6/6/13

    Eu tamén QUERO A PRIMEIRA IMAXE!!. Poñénseme os pelos de punta o velo vídeo. NON A MEGAMINERÍA!!

    ResponderEliminar
  2. marisa7/6/13

    eu tamén quero a primeira imaxe, creo que a gran maioría dos galegos non queremos a megaminería serán uns cantos postos de traballo sí, e sobre todo uns cantos levaranse o diñeiro deixándonos a nosa terra feita un estropicio pero ainda teño a esperanza de que entre todos logremos parar todo esto.

    ResponderEliminar
  3. A Terra Cha, A Fonsagrada, As Fragas do Eume, Tomiño, Bergantiños, A Limia... Se coñeces e sentes Galicia, estremece só nombrar estes lugares ao lado da palabra "megaminaría". Se isto va adiante, non merecemos o que temos.

    ResponderEliminar
  4. Nerea Fernández14/6/13

    Salvemos Galicia! É incrible como xente que di defender os dereitos dos galegos está a favor deste proxecto, non o logro entender! Se iso sae a diante (espero e desexo que non), Galicia xa non será Galicia porque a esencia da nosa terra é a súa cor verde, as súas paisaxes, o seu aire puro...
    Falando cunha persoa sobre este tema dime: pero tamén entende a outra postura: un pai de familia sen traballo que logo non ten para comer, ofrécenlle ese traballo e ve aí a súa oportunidade. Está claro que si pero pensa nun futuro, terá traballo mentres duren as escavacións, e despois? Despois non terá nin a metade, xa que como ben di o vídeo non é so perxudicial para a paisaxe, a saúde tamén se verá perxudicada.
    Pois o dito, Salvemos Galicia!!!

    ResponderEliminar
  5. Nerea, acabas de poñer sobre a mesa o argumento máis socorrido: posto de traballo... A pregunta sempre será: a que prezo? A cambio de que?

    Imaxinade que unha empresa de enerxías se presenta en Galicia (a comunidade con máis kms de costa de España) e nos ofrece un cheque en branco... a cambio de reservarse todo o litoral (praias, acantilados, rías) para ocupalo e machacalo con plantas de produción de enerxía (eólica, maremotriz, solar...), e destrozar eses ecosistemas para sempre. Aceptaríades o contrato? Paga a pena o diñeiro a cambio de quedar (nós e os que deixemos tras nós) sen praias, sen paisaxe, sen turismo, sen marisco...?

    Non vexo ningún mérito ou virtude en destruir os valores que temos e nos fan diferentes e admirados por outros. O mérito está en construír algo mellor respectando o seu valor orixinal. Engadir valor, se queredes. Ou como dicía Fernando Pessoa: "a verdadeira novidade perdurable é aquela que retoma todos os fíos da tradición, para tecer con eles un lenzo que a tradición non podía tecer".

    Isto é malvender algo que nin sequera é noso...

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...