Saltar ao contido principal

Navegar sen móbiles

Esta é a competición máis longa e dura que existe. Agora chámana Volvo Ocean Race, pero segue sendo a carreira da volta ao mundo a vela. Nove meses navegando arredor do planeta, entre borrascas e océanos, e sen un árbitro que poida paralo todo cando as cousas se poñen feas e perigosas. No mar, se hai temporal, ninguén se pode baixar ata que o barco e a tripulación logran saír del.


Hoxe lin que 3.000 alumnos coma vós están tendo a sorte de poder escoitar nos seus institutos (en Levante) a un dos regatistas da última edición. Nas charlas, ensínase como é a vida a bordo: que comen, como durmen, como se navega cando as ondas superan os 15 metros de altura, ou que significa afrontar xuntos o éxito e o fracaso. Coma dun equipo de verdade. Falarán de valores que outros deportes raras veces logran ensinar coa mesma tenacidade. E darán a coñecer palabras tan fermosas como Orza, Foque, Eslora, Driza, Obenque, As de guía, Través... Palabras que, extrañamente, apenas coñecemos neste país con miles de quilómetros de costa e centos de anos de tradición mariñeira.

No 2005 esta carreira saiu de Galicia. Cruzando o Mar do Norte en pleno temporal, nun brutal golpe de mar, un dos barcos perdeu un tripulante. A onda barreu totalmente a cuberta e cando toda a auga se evacuou, alí faltaba unha persoa. Os seus compañeiros vírono arrastrado pola corrente, cada vez máis lonxe do veleiro, apenas uns brazos en alto loitando por asomar. Con enorme dificultade, só puideron rescatar o corpo sen vida. E na inmensidade do océano, con ondas de 11 metros e o cadáver dese amigo resgardado na bodega, o Abn Amro 2 aínda tivo que acudir en axuda do equipo español, que vira abrirse unha vía de auga no seu casco. Case 24 horas navegaron xuntos, en paralelo, por se era necesario o rescate, ata que non houbo máis remedio que facelo. 19 persoas e un cadáver viaxaron xuntos e abatidos durante horas nun barco habilitado para tan só 10 tripulantes. Ao cabo dunhas horas a organización recolleu aos españois, e o barco holandés seguiu o seu camiño ata rematar  escrupulosamente a etapa. Tal e como os dez tripulantes desexaban antes de partir. 

Os barcos non foron feitos para estar amarrados en porto, senón para navegar. Como as persoas. Porque, como diría un vello amigo... Non se pode ir por aí á deriva, sen un soño.

Comentarios

  1. Sandra4/5/13

    Buf... menudas imaxes! a verdade é que véndoas non extraña o suceso que contas, triste historia.
    É certo que non se poden deixar os soños á deriva, hai que ir a por eles, aínda que ás veces, nos coste tanto conseguilos coma ós tripulantes da Volvo Ocean chegar a meta.

    ResponderEliminar
  2. Ola Sandra! Tes razón, triste historia, pero na que tamén atopamos cousas das que aprender: valor, solidariedade, espírito de equipo, sensibilidade, respecto ás normas... É unha historia humana. O deporte, ás veces, parécese a unha vida levada ao extremo.

    ResponderEliminar
  3. Vitoria6/5/13

    As veces penso que se a aventura da nosa vida non se parece a de Ulises non é porque o noso barco non sexa capaz de navegar, senon porque xa non existen mares inmensos cheos de prodixios: sireas, illas habitadas por estrañas mulleres, por cíclopes..
    Pero non é verdade, o noso Mediterráno somos nos mesmos: a audacia da nosa mente e o estremecemento do noso corazón son os creadores de canto portentoso e novelesco hai no mundo. (relendo a Conrad)

    ResponderEliminar
  4. Ao mellor é que todas as vidas son unha "Odisea". E o único que cambia é a actitude que cada un tome ante ela: por iso tamén na vida hai cíclopes, magas, aproveitados, cans de ollos leais ou sereas de canto irresistible.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d