Saltar ao contido principal

Good Bye Lenin!

Hai pelis especiais, que aparte de levarte a un momento histórico, son capaces de emocionar, de facerche sorrir, ou de provocar que te preguntes cousas sobre os valores da sociedade na que vivimos... Esta é unha. Unha magnífica opción para a sesión de cine de fin de semana! 

Clic no cartel para ver o trailer.


Alemaña 1989. O muro de Berlín divide desde hai anos o país en dúas partes opostas e incomunicadas. Álex e a súa nai viven na parte comunista da cidade, algo do que ela se sente enormemente orgullosa. Ata que un día, un accidente faina entrar en coma. Cando esperta, Alemaña está reunificada e o mundo no que ela cría xa non existe. O seu fillo, preocupado pola súa saúde, fará o imposible por evitar que a súa nai se entere dese cambio. Aínda que iso esixa converter a súa vida nunha burbulla do pasado. 

Good Bye Lenin! é unha mestura orixinal e moi intelixente de comedia e drama. Que axuda a entender. Unha peli do máis entrañable, e que nos amosa dun modo moi respectuoso o que foi a RDA (a Alemaña comunista) para moitos dos que viviron nela, ata o día da caída do muro. Disfrutádea, que sei que o faredes... E  compartide opinión!

Comentarios

  1. E empezo eu. Porque hai tempo vin un fermosísimo vídeo daquela Alemaña, montado con imaxes desta película e coa súa magnífica banda sonora (non me digades que non conmove!).

    Ese vídeo pretendía conmemorar os 23 anos da caída do Muro de Berlín. E logrouno. Déixovolo con gusto, porque retrata un momento, e porque é xusto homenaxe á peli, e ao autor do vídeo. Grazas VonRommel9! Segue sorprendéndonos!

    http://www.youtube.com/watch?v=oWrXRWkKTug&feature=youtu.be

    ResponderEliminar
  2. Lucía E.25/5/13

    E coa BSO de Yann Tiersen, non? :D

    ResponderEliminar
  3. Tes razón, Lucía!... E con Yann Tiersen! Que só ver o comezo da peli, con esa música, xa paga a pena!

    ResponderEliminar
  4. Artai G.26/5/13

    uuii se ten BSO de Yann Tiersen, só por iso xa merece a pena! apuntoma en series.ly correndo xa! :D

    ResponderEliminar
  5. Vaiche a gustar, Artai. A música... e a peli!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...