Saltar ao contido principal

Para Albert o mundo é pequeno

Acordádesvos de Albert, o rapaz do pelo azul e a cadeira de rodas? 
O mesmo que lle dixo a Buenafuente iso de "Tú llevas gafas, yo llevo silla"?
Se non o coñeciades, non vos perdades aquela entrevista. Podedes vela facendo clic AQUÍ
Estréase no cine "Mundo pequeno", un documental da súa viaxe, do amor pola vida e da liberdade.

Velaquí o trailer. Clic na imaxe!


A historia de Albert é das que ensina. Diagnosticáronlle leucemia cando só contaba 5 anos. Pasou media infancia nun hospital, sometido a operacións, dura rehabilitación e un tratamento de quimioterapia que afectou para sempre á musculatura das súas pernas. A quimio salvouno, pero deixoulle a cambio unha cadeira de rodas. Esa que el converteu nun valioso recurso para a vida. Os seus pais enriquecéronlle aquel tempo hospitalizado con lecturas, conversas e xogos que o empaparon dunha ampla cultura e alimentaron a súa innata curiosidade. E cando chegou aos 15 anos, nada podía frear o seu soño de viaxar polo mundo. Tivo a sorte de conseguilo. E aí segue. Con 22 anos e máis de 80 países recorridos. Vivindo. Ensinando a desterrar medos.

Comentarios

  1. ¡qué gran lección de superación! esto é o que fai ver que non hai barreiras para conseguir o que un quere, este rapaz parece feito de unha pasta especial despois de todo o que pasou pero él é feliz, os pais tamén axudaron moito para que eso fora así foi moi positivo para él, dí que non garda ningún recordo de tristura, ademáis eles ainda pensando no que lle podería pasar nas súas viaxes gardaron o seu medo e déixaronlle marchar. ¡qué admirable!

    ResponderEliminar
  2. Si. É curioso. Ves a Albert, e non tes dúbidas de que está a VIVIR con felicidade. Ves a súa avoa, e comprendes que sinta medo. Pero... que sería de Albert se tivese medos!

    Tamén eu, como Alba, busco os vídeos de Albert cando boto en falta motivación. Dez segundos abondan!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...