Saltar ao contido principal

Poppy Day

Cada día 11 do mes 11, os británicos e países da Commonwealth éncheno todo de papoulas (poppies en inglés, amapolas en castelán). É o Remembrance Day: o día para o recordo das vítimas da Gran Guerra. Así que parabéns a Ángel, que o sinalou na clase a pasada semana!



O día 11 de novembro de 1918, Alemaña asinou o armisticio, poñendo fin a aquela cruenta e esperpéntica guerra. Moitos soldados regresaron ás súas terras con papoulas que medraban nos campos nos que loitaran e nos que tiveran que deixar os corpos dos seus compañeiros mortos. Unha flor de cor vermella brillante, que lembraba inevitablemente ao sangue derramado, e que se converteu en símbolo.

Deste entón cada 11 do 11, ás 11 horas, no Reino Unido e demais países da Commonwealth, concédense 2 minutos de silencio en recordo das vítimas daquela guerra e de todas cantas viñeron despois. Ese día, roupas, rúas e cemiterios énchense dunhas curiosas réplicas daquela flor, mentres todos citan polo baixo os terribles versos deixados polo combatente canadense John McRae:

"...Hai poucos días vivíamos, 
sentíamos o amencer,
víamos o brillo do crepúsculo.
Amábamos e éramos amados.
E agora xacemos nos campos de Flandes...
Se faltas á palabra que deches aos que morremos,
non durmiremos, aínda que medren as papoulas
nos campos de Flandes."

Comentarios

  1. Así é. Sorprendida me quedei cando a principios de noviembre empecei a ver a xente con estas flores na solapa. E non unha sola, todo o mundo as leva! De feito, nos monumentos aos caídos (que hai en cada cidade/pueblo por moi pequeno que sexa) coronas de amapolas están presentes todo o ano. Os ingleses non olvidan, eso foi unha das cousas que aprendín deles.

    ResponderEliminar
  2. Si, tamén niso nos gañan. Teñen respecto por este tipo de tradicións históricas. Teño entendido (pero non estou seguro) que alguén ten concedido o monopolio da súa fabricación ou venda, e que os cartos recadados se destinan a necesidades dos veteranos das guerras...

    ResponderEliminar
  3. Pois ahora que o dis, é bastante probable. Polo que vin por aquí, as flores que leva a xente salen de pequenos puestos na calle, a cambio da flor das un donativo. Imagino que eses cartos irán para algunha clase de asociación ou organización dos veteranos de guerra. É o único que che podo decir.

    ResponderEliminar
  4. Grazas C.! Es unha corresponsal de luxo. :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...