Saltar ao contido principal

A pomba que loitou na II Guerra Mundial

Hai un mes, un británico deu cos restos dunha pomba mentres reformaba unha cheminea. Debía levar alí tempo, pois apenas quedaban os ósos, pero sorprendeuno ver un pequeno tubo vermello suxeito a unha das patas. Coa curiosidade dun neno nun faiado, o home separou o frasco da extremidade do animal. Despois, abraiado pola descuberta, sostívoo entre as mans, mirándoo desde todas as ópticas posibles. Era cilíndrico, do tamaño aproximado dun dedo. Lembroulle a un daqueles botes nos que se metían os carretes antes de que existise a fotografía dixital. Con xesto nervioso, comezou a desenroscar a tapa. Preguntouse canto tempo tería pasado sen que ninguén abrise aquilo, e sorriu ao descubrir unha sombra branca no interior. Dentro había un pequeno rolo de papel. Quitouno con coidado. Non era moi grande, e ao trasluz deixaba ver algunhas manchas de tinta. Desenvolveuno. 27 grupos de 5 letras. Sen sabelo, Harry (ou como se chame), acababa de recuperar unha mensaxe segreda da II Guerra Mundial. Esta:









O noso amigo inglés non entendeu nin papa (diso se trataba), pero pareceulle interesante. Así que chamou ao goberno, e este aos do Servizo de Intelixencia do Reino Unido. Nin idea. Durante dúas semanas, xogaron aos xeroglíficos sen lograr descifrar que poñía o papel. Ata que o fixeron público, por se algún listo lograba dar coa clave do acertixo... E entón, o listo apareceu. En Canadá, en concreto. Historiador, o tío.

Tardou 17 minutos. O tempo que lle levou ir desde o xornal ata aquel libro antigo que o seu tío-avó trouxera da guerra: Libro de Observadores Aéreos do Real Corpo Aéreo Británico, para aplicar as claves que contiña á mensaxe da nosa pomba:

"Golpear a los panzers de Jerry aquí.
Tropas, carros armados, baterías, ingenieros, aquí."

Asinado polo británico Sarxento Scott, de 27 anos, desde Normandía (Francia), o día 6 de xuño de 1944, ás 15.26 horas. O Día D. O día do Desembarco de Normandía. O sarxento foi listo. Avisaba así aos seus mandos da situación das tropas alemanas. Información urxente e top secret, que enviou por dúas pombas distintas (tamén eso di a mensaxe), a modo de certificado. Non sabemos que pasou coa outra. Pero esta, con retraso ou sen el, cumpriu. Valente e leal como unha pomba de guerra...(Noticia orixinal, AQUÍ).

Comentarios

  1. A que si...? E iso que nos falta a versión da protagonista. Se as pombas falasen...

    ResponderEliminar
  2. sandra27/12/12

    É verdade! Se as pombas falasen! Pedazo moeda e historia! Calquera de nós estaríamos "coa curiosidade dun neno nun faiado". :-)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...