Saltar ao contido principal

Imbéciles de verán

Sabedes que é isto?





Mirade ben. Cantas pode haber? Dez, doce, vinte? Pois non, son cincocentas. Cinco veces cen, e todas xuntas, infladas e completamente queimadas. Ovellas. A fotografía foi tomada hai unha semana en Cataluña, preto da fronteira entre Francia e España, onde aconteceu ese enorme e devastador incendio no que tamén morreron catro persoas. Dúas, pai e filla, ao tirarse ao mar para fuxir das lapas. Do número total de animais mortos non temos cifras porque, curiosamente, non se contan como vítimas senón como danos materiais ou económicos. Para os que fan as leis e recontos, estas non son vidas. Os pastores que estaban co rabaño, que salváronse in extremis botándose ao río, contan a El País entre bágoas que "chegou un momento en que as ovellas amontonáronse e quedaron paralizadas de medo, sen que houbera forma de movelas, nin sequera dándolles con paus". Arredor, vense cans chamuscados pero vivos, que non teñen forzas nin para ladrar. E no alto dunha viga, un gato que quedou completamente cego. A policía soubo que a orixe do incendio estivo nunha cabicha. Un imbécil cunha maldita cabicha.

Foi en Girona, pero puido e pode suceder en calquera lado. Galicia, co monte en estado de abandono, ten moitos boletos. Cando ese incendio tivo lugar eu volvía dunha viaxe de varios días en Madeira, unha illa en pleno Atlántico, algo ao norte das Canarias. De orixe volcánica, é un lugar cun relevo impresionante, cheo de acantilados, cumes e ladeiras de pendentes imposibles, con casas esparexidas por todas partes. Conservan un bosque que é reserva da biosfera mundial e, a pesar do difícil do relevo, cultivan todo tipo de plantas tropicais. Un paraíso.



Cando estaba alí declarouse un incendio no centro da illa, nunha zona forestal. Ao haber tantas casas e un relevo tan complicado, non usan hidroavións nin helicópteros. Todo a man. A tele local non facía outra cousa que retransmitir o drama. En tan só un día, o lume chegou aos arredores de Funchal, a capital do arquipélago. Centos de casas víronse rodeadas, e as familias non podían crer que tiveran que abandonalas ao lume. Aquela noite, como nun cadro de El Bosco, o paraíso converteuse en inferno. Por outro imbécil de verán.


Comentarios

  1. Sandra3/8/12

    É horrible, qué impotencia e inxustiza tan grande! Algúns dos que tiraron esas cabichas sentíranse culpables agora? porque polo que parece non atoparon unha soa, senón que estaban analizando varias para encontrar ó culpable..."tela!". Asómbrome da irresponsabilidade da xente, avergonzame que se trate os animais coma danos materiais ou económicos (imbéciles!! sinten, sufren!! son vidas coma as nosas! e teñen dereitos pero parece que non existen, a ver cando a xente se da conta de que un animal non é un obxecto!!) qué triste! só pensar o mal que o pasou toda esa xente, todos eses animais, toda esa vida queimada, esa natureza... faiseme un nó no estómago.
    Vin no telediario a xente que avisaban á noite para que collese o imprescindible en 5 minutos, (5 minutos!) e saír e abandonar toda as súas vidas que quedaba naquelas casas, nas súas casas, coa incomprensión, a tristura e o terror nas súas miradas. Como outro señor entraba correndo na súa casa para salvar ao seu can porque sin él non se ía loxicamente. Pero mentres, nalgures, o culpable estará abrindo a ventá do seu coche e tirando unha cabicha máis.

    ResponderEliminar
  2. Asun4/8/12

    Tristemente hai imaxes que se repiten verán tras verán e que nos desvelan as miserias do ser humano.

    É unha pena que teñamos que volver a falar do lume que mata vidas e destrúe todo ao seu paso, no noso país ou máis aló das nosas fronteiras...

    E o peor de todo é que este inferno xorde da imprudencia de alguén. Cando aprenderemos?

    ResponderEliminar
  3. Posiblemente non aprendamos nunca. Sempre haberá algún descerebrado ou xente con mala idea que non se dea conta dos efectos que isto provoca. Deberíamos aprender, que iso si se pode, a evitar os incendios ou, polo menos, minimizar os seus efectos. A xestionar o monte doutra maneira, dándolle o valor (natural, paisaxístico, económico) que realmente ten. Nese terro, como dirían os vellos e nunca mellor dito, case todo "está a monte".

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d