Saltar ao contido principal

Conto para... durmir?

Aparte das Perseidas, hoxe déixovos Opción b para a noite: un conto fabuloso e moi divertido dunha avoa calquera. Ben, calquera non... Esta está un pouco tola. E tamén, a verdade, algo queimada co tema da beleza e a xuventude. Por favor, non llo teñades en conta... Ten grandes dotes narratorias! E tamén unha longa risa...

Por suposto, este é un conto para antes de durmir. Se é que logrades durmir...

Comentarios

  1. Non sei se durmir esta noite...

    ResponderEliminar
  2. Samantha13/8/12

    Creo que non vou a lograr durmir esta noite. Mellor así! Porque si durmo... jeje.

    ResponderEliminar
  3. Non todas as "abuelitas" van ser de contar historias amables e facer suculentos postres... Que bastón, que humor, que risa, e que pelos!

    ResponderEliminar
  4. Silvia14/8/12

    Jajaja, un bo conto para antes de durmir!

    ResponderEliminar
  5. Sandra17/8/12

    aiaiaiaiaiai...jijijiji...está un pouco enfadada a abueliña,non?! calquera ve este conto á noite! cando os párpados xa non aguantan, pican os ollos e o pescozo non pode coa cabeza e comeza a abanearse dun lado ó outro....
    a pesar do malefecio gustoume o conto,o que dis ti Miguel, qué bastón, qué pelos!! jajajaja

    ResponderEliminar
  6. Bueno, tes razón Sandra: é un maleficio de avoa un pouco mala e cabreada...

    Pero, no fondo, se o pensas ben, eu creo que esta peculiar avoa está sendo tope didáctica coa súa neta. Seguramente non quere que medre pensando que a beleza (que a neta ten) abonda para vivir ben a vida. Non sei, quizais invente contos coma este para evitar que un día se convirta nunha desas fadaspijotontas, que cren que van ser novas, guapas e fantásticas durante toda a vida... E coa súa risa e o seu bastón, ensínalle outras virtudes. Por exemplo, a do terrible peso da xustiza...

    Jajejijoju...

    ResponderEliminar
  7. Sandra21/8/12

    JAJEJIJOJU!!!! Tes razón Miguel.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...