Saltar ao contido principal

Saber venderse: Vigo in London

Falábavos o venres do orixinal e belísimo anuncio que Vigo fixo para captar viaxeiros e turistas (sector terciario) ingleses, e máis en concreto de Londres, onde agora xa sabedes que hai unha Vigo Street. Se eu fose inglés, despois de ver un vídeo así, mataría por botarme ao Atlántico, despregar velas e tomar polas armas as Cies, a Ría de Vigo e a propia cidade. Como naquela batalla naval de Rande, en 1702. 

Gozádeo, porque isto é Galicia. E é noso.

Comentarios

  1. Que interesante, Galicia chegando a todo o mundo. Dando o mellor que ten para atraer turistas, eso espero, que solo sexan turistas. Porque se ven xente para asentarse, Galicia vai perder bastante maxia e frescura, pasaría de o lugar das bruxas e dos montes a un lugar máis ou menos común.

    Gustoume esa última frase: Una ciudad que no se conquista, dónde tú puedes ser el conquistado.

    ResponderEliminar
  2. Estou de acordo Denís, pero so en parte.

    Non sei se vos ten pasado, pero ás veces un atópase xente de fóra máis namorada e implicada en coidar e vender Galicia cá os propios galegos.

    Por outra banda, creo que temos o inimigo en casa: a incultura, a desidia, a ignorancia, o gusto pola chapuza e o feísmo, a falta de normas ou de mecanismos reais para que se cumpran, o "ti vai facendo" co que moitos alentan todo isto... Somos nós os que destrozamos Galicia. Aquí está todo feito, o único que facía falla era adecentar, sinalar, dar a coñecer, e meter a menor cantidade posible de cemento.

    Porque á maioría dos ingleses, como a nós mesmos ou calquera outro, o que lles gusta é a autenticidade, a natureza, as paisaxes inalteradas, a historia (Rande, Drake, Verne...), a arquitectura entendida como arte, a boa cociña con produtos naturais e de calidade, ou a oportunidade dun ocio divertido pero tranquilo... en fin, todo iso que sempre estivo aí e que o anuncio xuntou tan ben. Se temos claro que a nosa riqueza está en toda esa autenticidade, Galicia será sempre Galicia (e non Salou, por exemplo), por moitas turistas que veñan.

    Tamén me gustou moito a última frase. En Vigo están moi orgullosos da súa reconquista da cidade aos exércitos franceses de Napoleón. De aí iso de que "non se conquista"...

    ResponderEliminar
  3. Gracias por poñer esto en época de exames ¬¬ ahora teño ganas de tirar con todo e irme para Vigo, mollar os pés á praia... :)

    ResponderEliminar
  4. E quen non?! Pero non tires aínda nada. Rema duro, que xa se albiscan os tesouros da ría! (xa queda menos para todos).

    ResponderEliminar
  5. Sandra4/6/12

    Dan ganas de ser conquistado! o vídeo dende logo que o consigue! Gustoume moito, imaxinádesvos un de toda Galicia...sería impresionante!!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...