Saltar ao contido principal

O espectáculo do camión do lixo

Rétovos a non sorrir con esta historia. Pero aviso, perderedes. Cada mañá, desde hai cinco anos, os nenos dun colexio en Madrid agardan como auga de maio polo camión do lixo. Cando este chega, non importa o rebumbio ou o cheiro, todos os nenos corren ata a cerca para ver o espectáculo de espectáculos. E entón baixa el. Un humilde e xenial empregado municipal do servizo de limpeza. E fai isto:


Maxia? Non: empatía, sensibilidade, alegría. E é que todos queremos que nos fagan rir. O mesmo día en que din con esta noticia (un traballo case arqueolóxico nos tempos que corren), lin outra que explicaba que este empregado, asustado pola difusión deste vídeo, solicitara un cambio de rolda para evitar ser despedido; tiña medo. Despois, un comunicado da empresa aclarou que nada diso, que se sentían encantados de ter un empregado así, e que este poderá seguir facendo rir aos nenos do colexio co seu minuto de gloria a base de saúdos, coreografías e cancións. E respirei, coma se fose un neno dese colexio.

Agora que vemos como os bancos e os mercados nos gobernan, cousas coma esta son máis necesarias cá nunca para telo claro. Para saber e ter moi presente, que o mellor da vida non está no que podemos comprar, senón nos xestos que podemos dar a outros. E digo podemos porque, pese ao seu incalculable valor, son gratis. Ironías desta noria na que xiramos... Por certo, quen gañou o reto?

Comentarios

  1. Sandra11/6/12

    Eu non gañei o reto dende logo! cómo non vas sorrir?!! destas accións estamos moi escasos e é unha alegría ver xestos que non costan tanto facer e que aportan tanto coma pode ser un sorriso.Bravo por él e por eses pequenos tan alegres que lle fan os coros e que agardan coma auga de Maio esa visita tan especial tódalas mañás!

    ResponderEliminar
  2. "Su cuerpo amarillo
    absorbe sin más
    Bob Esponja!...

    El mejor amigo que
    puedas tener.
    Bob Esponja!..."


    Vaille a canción que nin feita adrede!

    ResponderEliminar
  3. Un sorriso, unha mirada, unha palabra... Cantas veces un simple xesto coma este pode cambiar ou mellorar o día das persoas que temos ao redor.

    ResponderEliminar
  4. Con valor dobre, cando se trata de nenos.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...