Saltar ao contido principal

Travesía: pirarse a toda vela

"Dentro de vinte anos sentiraste máis desilusionado polas cousas que non fixeche que por aquelas que fixeche. Así que solta amarras. Navega fóra da baía segura. Atrapa os alisios nas túas velas. Explora. Soña. Descubre...
Mark Twain. 



Había moitísimo tempo que non gozaba tanto dun cómic. Pero moitísimo. Tanto, que hai xa semanas  que este libro agarrouse coma un percebe á miña mesa. Tanto, que non hai día no que non volva a rebuscar pasaxes entre as súas páxinas. Tanto, en fin, que hoxe voume dar o gustazo de intimarvos á súa lectura. Que por certo, é lectura moi fresca e pápase en menos cá un telediario (idóneo para refrescar entre exame e exame).

A punto de cumprir trinta anos, Aude está farta dunha vida rutinaria e aburrida, que non se parece á que imaxinaba cando era so un pouco máis nova. Vive estresada, o que fai non a enche e está cansa de diálogos de besugos. Sóbralle todo, porque todo lle parece baleiro. E ao mesmo tempo, sente medo: ¿estará a conformarse? Así que para poñerlle remedio, deseña a aventura de achegarse á persoa que quere ser: embarcarse nun veleiro para cruzar o Atlántico navegando durante todo un mes. Porque, como diría certo fareiro, "a xente, cando se lle pon na cara un xesto amargo, debería darse ao mar o antes posible". Ou quizais porque, como di un dos personaxes deste libro, "a vida só se sostén polos proxectos". 

Esa é a historia. En canto aos ingredientes, hai de todo: humor, ironía, o retrato dunha vida en París, as obrigas diarias, as viaxes en bicicleta, o inconformismo, a angustia, os soños e os libros como anestésico, o retiro nunha illa, a promesa do mar, ou o proxecto dun prometedor veleiro no que poder saír a navegar. A cazar os ventos. A respirar mundo. A aprender outro modo de ver e de entender a vida.
Que non é pouco. Bo vento!

TRAVESÍA, de Aude Picault 
Editorial Sins Entido

Comentarios

  1. E se o ledes e non vos gusta, devolvo os cartos!... menos aos de Vilalonga, que tendes este librako solteiro e dispoñible seducíndovos desde o estante dos cómics, na biblioteca.

    ResponderEliminar
  2. Sandra22/5/12

    Ten moi boa pinta e é certo moitos cómics leénse no que dura un telediario e aportan tanto coma un libro.Son divertidos, diferentes. Eu apúntome a ler este que nos recomendas!!

    ResponderEliminar
  3. Algúns, aínda non tendo cor, logran entrar polos ollos. É o caso deste. Boa travesía!

    ResponderEliminar
  4. Eu xa me enganchei nesta travesía e non podo parar de ler. É un pouco de aire fresco na rutina diaria que nos toca vivir.
    Grazas Miguel pola recomendación!

    ResponderEliminar
  5. marisa1/6/12

    Pois eu creo que vou a ver se o topo por algunha estantería tamén aínda que non sexa na biblioteca de Vilalonga, sobre todo pola recomendación que dás Miguel, logo xa che contarei...pero e que tal como o contas parece que tén boa pinta.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...