Saltar ao contido principal

Lotería da vida


Son eu. Mirade ben. Nacido en China, porque xoguei á lotería da vida. E non me refiro á da ONCE (11/11/11), que na vida non todas as loterías teñen que ver cos cartos. Refírome a outra.

A que puxo en marcha Save the Children para ensinarnos que a vida é puro azar. Que nacimos aquí, pero puido ser noutro lugar do mundo. Porque se xogásemos a sacar a bola outra vez, seguramente nos tocaría en Asia, ou en África, ou en América do Sur, ou nun lugar no que precisariamos de máis axuda que a da nosa nai para lograr saír adiante. É estatística, e é real. E, entre todos, temos que lograr cambiar a sorte deses nenos.

Probade a vosa sorte AQUÍ. Para entender. E despois, contádesnos.

Comentarios

  1. El 12 de noviembre de 2011 nazco en Filipinas. En un país donde el castigo corporal es permitido, donde se comercia con vidas humanas, en una una zona azotada por los desastres naturales... A los 10 años acabará mi infancia porque me obligarán a casarme.

    Gracias Miguel por compartir este enlace.
    Es bueno no olvidar lo privilegiados que somos y la suerte que hemos tenido en la lotería de la vida.

    ResponderEliminar
  2. Alba Malva13/11/11

    Eu son un precioso bebé negrito nacido en Sudán! Leccións destas nunca están de máis aínda que sexa sábado...

    ResponderEliminar
  3. Sandra14/11/11

    Son unha preciosa bebé que naceu na República do Congo e só ve-la xa dan ganas de collela no colo e non soltala máis,axudala todo o posible,darlle cariño e unha vida digna,como merecen todos os nenos do mundo! Loitemos por eso!
    Moi boa idea a de Save the children! grazas por compartila Miguel!

    ResponderEliminar
  4. Son unha preciosa nena china!! Cada vez que vexo algo disto danme ganas de chorar, é conmovedor á par que triste, e o peor, que é certo. Grazas Miguel.

    ResponderEliminar
  5. Filipina, Sudanesa, Congoleña, unha Chinesa e un Chinés. A verdade, non coñezo unha familia máis rica cá esta...
    Grazas a vós, por compartir aquí tempo, curiosidade, entusiasmo, sensibilidade... e a lotería da vida.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...