Saltar ao contido principal

Unha peli... criminal


Un filme curiosísimo, que engancha desde o principio. Un gentleman británico que escribe novelas de intriga de éxito. Un xoven e elegante italiano que se está beneficiando á esposa do anterior, aínda que non ten cartos para mantela. E unha mansión incrible que semella un tétrico museo de bonecos e figuras do máis estravagantes. Con só estes ingredientes, cocíñase a trama: eliminar as diferenzas que os separan, por medio dun plan que os beneficie a ambos. Cando o plan se pon en marcha, este evoluciona dun xeito tal que nunca saberedes moi ben cal dos dous está sendo o intelixente e cal o primo... La huella, foi estreada en 1972. Nótase o tempo, pero a historia que narra é intemporal e moi brillante. Preparade flocos de millo, acomodádevos, e intentade ir por diante deles na trama, se é que sodes capaces...

Comentarios

  1. Un peli sen palabras.
    Pero onde me gustaria sabes a tua opinion e no documental Zeitgeist Moving Forward de Peter Joseph que abarca critica e novas alternativas ao sistema financiero, politico, social, na forma da cidade, etc.
    Se queres podo pasarcho no pen ou se prefires podelo atopar en youtube concretamente neste enlace:

    www.youtube.com/watch?v=5aLGFZDiwRs

    Teno gran entusiasmo na tua opinion, e creo que che vai interesar.

    ResponderEliminar
  2. Hoxe mesmo, véxoo!
    O enlace de youtube vaime perfecto.
    O luns, como moito, compartimos opinións... con permiso do barqueiro.

    ResponderEliminar
  3. Rebeca8/6/18

    Acabas de suxerirme unha película que seguramente vexa este verán, porque encántame este xénero. Eu recoméndoche as series de "Poirot" e "Miss Marple" de Agatha Christie, podes atopalas en Paramount Channel.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...