Hai tempo que vexo a ex alumnos medrar e medrar e medrar... Vexo como progresan, como maduran, e como loitan por facerse un camiño entre a broza que nos rodea. Vexo a responsabilidade e as maneiras adultas coas que afrontan a vida, xa lonxe do paraugas da casa e o instituto. Vexo como apostan pola incomodidade, pola aventura de aprender e por espremer todo o xugo a ese finito espazo de tempo que chamamos xuventude. E gústame. Gústame que o tempo me confirme o que moitas veces percibo neles (en vós), cando estamos na clase. Pero máis aló de gustarme, sinto que ten utilidade. Sinto que os meus alumnos de agora precisan do consello, a experiencia e as orientacións dos que hai pouco estaban no mesmo sitio no que están eles. Coa súa mesma linguaxe, e co valor engadido de saber que esa persoa que lles fala coñece ben o punto no que están.
E esa é a idea: facer que se coñezan. Unha idea na que eu non son máis que bisagra, un elemento de unión entre os alumnos que tiven e os alumnos que teño. Cun único obxectivo: que estes poidan ter a oportunidade de coñecer exemplos valiosos que os orienten, os motiven e lles fagan ver que aí fóra hai mil portas por abrir. E que abrilas ou non, depende da actitude que tomen desde xa.
Cando penso en como definir a Marcela, o primeiro que se me vén á cabeza é liberdade. Liberdade da boa; para ser, pensar, falar, escoitar, coñecer, experimentar, vivir. Marcela fai o que lle peta e eso encántame, porque sabes que o que fai, o fai de verdade. Que vive. E ten algo do que moi poucas persoas poden presumir: nunca xulga a ninguén. Todos dicimos que respetamos, pero non todos podemos dicir que non xulgamos. E penso que iso foi o que acabou facendo que, como dixo ela unha vez, sexamos coma unha familia. E é iso o que a leva lonxe, e o que a leva a espremer e a absorber a vida.
"Sobre Marcela", por Cris.
Cris é respeto, é empatía, é xenerosidade, é forza, é defensa e loita, é curiosidade, é aventura; Cris son os libros de política e socioloxía no bus Vigo-Lugo, son as mensaxes con cariño en post-its pola casa; é a austeridade coa que vive, o voluntariado, a falta de mapa e a continua inquietude. Cris son os silencios cómodos, a sinceridade imposible de disimular. Cris é unha das poucas persoas que tendo os pés na terra é capaz de chegar tan alto coas mans.
"Sobre Cris", por Marcela.
Cris foi alumna miña na primeira xeración á que lle dei clase. Foi hai seis anos, e daquela ela estaba en 3º. Marcela uniuse algo máis tarde ao seu grupo. E si, eran grandes estudantes, pero sobre todo eran, xa daquela, persoas sinxelas e cunha actitude admirable. Xuntas, incluso cando están separadas, percorren da man camiños paralelos. Camiños nos que non existe a vagancia. Nos que a vida é unha aventura, porque se esforzan por buscar as oportunidades e por implicarse no que fan. Ese esforzo levounas a estudar Tradución e Interpretación en Vigo, e logo a obter becas para vivir un curso enteiro en Turquía (Cris) e Escocia (Marcela). O curso que vén, con becas diferentes, marchan estudar a Arxentina (Cris) e Canadá (Marcela). Non teño ningunha dúbida de que elas son un exemplo enorme e valioso. E con elas comezará isto.
Oxalá o encontro de mañá, na clase, vos ilusione como a nós.
Oxalá vos empurren e guíen coma un faro, cara todo iso que soñades para vós.
Parèceme admirable coma estas rapazas se deciden a viaxar e vivir tan novas en lugares tan lonxe das súas casas e da súa xente, porque imaxínome o difícil e duro que será, pero tamèn è certo que me imaxino que ten que ser unha experiencia inesquecible, algo co que aprendes tanto!! Oportunidades que non se deben deixar escapar e que non debemos perdelas polo medo ó descoñecido, porque hai que aproveitar ó máximo e porque estou segura de que estas experiencias, estas viaxes...son dun valor incalculable! Para elas, para a súa vida, para a súa formación, para aprender de todo, para gañar confianza en un mesmo, para desenvolverse, para tanto...Unhas valentes! E parèceme moi bonito e importante a decisión de compartilo na clase, xa me gustaría poder estar de espectadora! Desde logo aquí vos deixo o meu aplauso, xa que non podo estar mañá nesa clase para dárvolo a todos. Noraboa a elas e a ti Miguel por esta iniciativa tan chula e interesante!
ResponderEliminarEncantoume o feito de escoitalas, saber as súas opinións, os seus consellos (a verdade que moi valiosos),a sinceridade coa que nos dicían as cousas.
ResponderEliminarPareceronme todas as repostas correctamente acertadas, foi un encanto falar con elas.
Esperemos que volvan pronto.
Moi boa idea!!!
Grazas a suas declaracións xa sei a frase máxica para saber escoller e é:
ResponderEliminarUnha decisión nunca é un erro, pode non che terminarse de gustar, poida que non volveses a escoller esa opción, pero siemplemente é o que sentías que che gustaba nese momento, é por iso nunca será un erro
Solo quero decir que sinto unha grande admiración por estas dúas rapazas. Son moi valentes e moi decididas. Debeu ser moi interesante escoitalas. Moi acertada esta iniciativa Miguel.
ResponderEliminarA verdade é que foi unha experiencia única, e non é en absoluto unha maneira de falar. Cando tocaba o timbre ninguén quería irse; no recreo, unha clase pediu irnos a unha aula para poder seguir falando con calma con elas; ao marchar, escoitei comentarios como "acertaches de pleno, profe", "que majas son", "tiñamos que facer isto máis veces", "podían volver outro día"... Pero en fin, os comentarios son tantos, e as ganas de seguir compartindo tan grandes polas dúas partes (tres, comigo), que non podería deixar isto así. Porque, está claro, Cris, Marcela e Vós, merecedes unha nova entrada propia. E agora que pasou xa unha semana do noso encontro, é o momento de escribila. Espero poder recoller tanto entusiasmo e ilusión como deixastes no instituto. Abrazos e grazas infinitas a todos por aproveitalo tan ben!
ResponderEliminar