Onte recibín un agasallo inesperado e cheo de beleza. Mandáronmo un grupo de vellos amigos, case todos antigos alumnos. Así, gratis, polo morro. Viña nun paquete grande, camuflado entre varios exemplares que lles enviamos dunha novela terrible, trepidante e sanguinaria: A memoria da choiva. Querían lela no seu club de lectura, que eles chaman Soños de Papel, así que o día que saíron para aló sorrín vingador imaxinando como as páxinas de Pedro Feijoo poderían converter os seus Soños en pesadelo.... Como digo, onte devolvéronmos, e no medio deles, viña isto para min:
Sorrín coa sorpresa deste libro, pero o tempo apretou e non puiden abrilo durante o día. E iso foi o bo. Que cando chegada a noite, derrotado, me fun para o sobre, alí estaba o agasallo, agardando paciente o seu momento. E foi entón cando de verdade cheguei ao regalo. Foi ao abrilo cando vivín un instante de auténtica beleza gratuíta:
Non están todos os que son, nin son todos os que están. Pero estou seguro de que os que facedes Soños de Papel, sorriredes nalgún momento deste minuto de Beleza Gratuíta, gravado no 2010.
Sorrín coa sorpresa deste libro, pero o tempo apretou e non puiden abrilo durante o día. E iso foi o bo. Que cando chegada a noite, derrotado, me fun para o sobre, alí estaba o agasallo, agardando paciente o seu momento. E foi entón cando de verdade cheguei ao regalo. Foi ao abrilo cando vivín un instante de auténtica beleza gratuíta:
Sorrín, lembrei... e lino enteiro dun tirón. E aproveito para dicirvos que me regalastes todo un recopilatorio das pequenas cousas que, sen valer nada, valen toda unha vida. Así que, en agradecemento polo sorriso, a lembranza e o libro, hoxe apetéceme compartir con vós unha pequena pero bonita historia. Por suposto, sobra dicir que calquera semellanza coa realidade será mero froito da casualidade.
Unha vez, hai só cinco anos, a sorte reservoume unha titoría diferente. Eran 21 cativos que acababan de desembarcar no que para eles era todo un mundo novo: o Ins-ti-tu-to! Había nese grupo (sempre o hai) algunhas cousas que o facían especial, e debo dicir que moitas delas enriquecéronme ata un punto que eles dificilmente poderían imaxinar. Unha desas cousas era o mal que ás veces se levaban entre eles... E é que as emocións están a bravío cando eres neno! Botamos o curso loitando contra iso, e sei ben que se acordan, porque cada vez que nos vemos aínda bromean comigo dicíndome cousas como "Seguimos levándonos mal". Pero dino co sorriso de quen sabe superada aquela etapa. En cambio, creo que se sorprenderían se soubesen como é a escea que gardo na miña memoria deles. Porque nesa fotografía, o que vexo non é o mal que se levaban senón precisamente o contrario. A imaxe que máis lembro daquel grupo é a de como nos ríamos todos xuntos cando o estábamos a pasar ben... E curiosamente, esa é unha escena con música na miña memoria; unha música que só eles e máis eu podemos comprender e valorar; porque mentres nos lembro rindo, sonan de fondo, alegres e tintineantes, as pulseras de Jannette... :)
Non están todos os que son, nin son todos os que están. Pero estou seguro de que os que facedes Soños de Papel, sorriredes nalgún momento deste minuto de Beleza Gratuíta, gravado no 2010.
Clic!
cantoo tempo! buff!;)
ResponderEliminareses eran bos tempos
ResponderEliminarQue ben o pasabamos neses tempos :)
ResponderEliminarJolin que bos tempos
ResponderEliminarBuaaa, canto cambiamos. E vaia titor temos, que se acordou de nos. Un saludo a todos!!!
ResponderEliminarDios mío! Que tempos, pero da mesma maneira que o tempo cambia nós tamén cambiamos. Moitos saúdos amigos.
ResponderEliminarGrazas por recordarnos, Miguel, e por todos os consellos que nos deches. Profesores como ti son os que se recordan sempre
ResponderEliminarTotalmente dacordo con Andrea
ResponderEliminareu tamén digo o mesmo;) besiños
ResponderEliminarGrazas a Soños de Papel, por unha "vinganza" tan fermosa. E moitas-moitas grazas aos que aínda mantedes vivas algunhas das boas lembranzas que sementamos naquel curso do ano 2010. Pola memoria e polo cariño. Que non morran! Un abrazo e ata pronto!
ResponderEliminar