Saltar ao contido principal

Aos meus curiosos de Amsterdam

Acabo de vela publicada nunha rede social, baixo o retranqueiro título "Un mundo feliz". E enténdoo ben porque, de tan estúpida, esta imaxe doe. Ata os protagonistas do lenzo parecen estar a punto de correr a sopapos a esas pobres criaturas. E non me estraña!


Pero, con permiso da garda de Rembrandt, teño que dicir algo. Hai apenas uns meses estiven nese mesmo lugar acompañado duns 30 alumnos. Desde o primeiro momento en que o viron, a Ronda de Noite foi coma un faro amigo para un fato de vagalumes. Achegábanse con coidado, a cabeza lixeiramente ladeada, e os ollos ben abertos, impresionados polas dimensións e o potente xogo de luces e sombras. Botaron dez minutos mirando para el embobados, sen sacar nin un só teléfono, preguntando polos porqués e os detalles máis curiosos que vían nel. Nun momento, saínme un pouco do arco que formábamos en torno ao lenzo para poder ver as súas caras mellor. E prometo que sorrían e brillábanlles os ollos. Se puidese velos, pensei, o vello Rembrandt sentiríase ben orgulloso deles. Coma min. Por lograr que isto parecese de verdade, durante uns minutos, Un mundo feliz.

Longa vida aos que dan luz ao mundo 
sen outra batería que a da curiosidade por sentir e aprender

Comentarios

  1. Vitoria3/12/14

    Primeiro pensei que o desexo dos dadaístas de acabar cos museos burgueses estábase cumplindo ao fin: "Queremos que o noso país se libere da infinidade de museos que cobren o seu chan como outros tantos cemiterios. Museos, cemiterios! Son o mesmo! Imos! Prendamos lume aos andeis de libros! Desviemos o curso das augas para inundar os museos...."
    Vendámoslle á xente unha máquiniña e fagámoslle crer que é o mundo o que ten nas súas mans!
    Despois de lerte pensei que igual quizá aínda quede esperanza!

    ResponderEliminar
  2. Hai quen di que xa o dixo Einstein: "Temo o día no que a tecnoloxía sobrepase a nosa humanidade. O mundo terá só unha xeración de idiotas".

    Estamos moi preto. Pero sempre quedan catro xustos polos que merece a pena seguir loitando. Oxalá todos quixésemos (e lográsemos) ser un deles.

    ResponderEliminar
  3. Alguanas veces no pasamos y no apreciamos lo que tenemos que apreciar. Algunos se arrepentirán

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Iso cando dean deixado o teléfono, David... ou o teléfono os deixe a eles. Ou quizais cando de súpeto nos recoñezamos nunha imaxe coma esta, e entendamos dunha vez que a vida é iso que pasa (sen enterarnos) mentres vemos a pantalla dun móbil.

      Eliminar
  4. Anónimo18/12/14

    Levo vendo esa imaxe en moitas redes e ninguén denfende ós pobres cativos, así que vouno facer eu, eu vouno facer aquí, xa que vin de pasada e o vin. Non creo que o mundo esté perdido, simplemente creo que eses rapaces estan a facer algún traballo de clase. ¿Razóns? 1. Estan sentados por parellas. 2. Algúns levan follas nas más. 3. Dan aspecto de ter a mesma idade. 4 Moitos museos desenrrolaron aplicacións web que poden servir de guía, audioguía ou signoguía no entorno do museo, un deles, por exemplo, o reaberto Museo Arqueolóxico Nacional de Madrid. ¿Qué pasaría se como mestra, levara un grupo de nenos ó Arqueolóxico e aprobeitando o seus móviles e a aplicación lles mandase cubrir un cuestionario? Pois pasaría o que vemos na imaxe, ou peor, por que terian que sentar no chan (o Arqueoloxico Nacional non ten bancos, nin cadeiras ... pero iso é outro tema).

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Ola Ladycaverna. Foi o primeiro que pensei e tamén o primeiro que pensaron algúns dos meus estudantes cando comezamos a debater en torno á fotografía. Pareceunos que probablemente xa adicaron un tempo a ver a obra de Rembrandt e que se atopaban descansando. Ou que incluso, tal e como ti explicas, estean facendo unha actividade didáctica. Co cal, tales rapaces estarían facendo algo moi diferente do que a foto inspira. En todo caso, penso que a imaxe, aínda sendo unha manipulación, é veraz na súa mensaxe. Dígoo, porque é facil ver esa adicción ao móbil na nosa sociedade; e non nos museos senón no instituto, na rúa, na vida en xeral. Nos pequenos (os móbiles están xa plenamente estendidos en alumnado de 12 anos) e nos grandes tamén, por suposto. Ese é o valor da imaxe, que nos retrata. Tamén a eles. Cada cambio de clase é momento oportuno para sacar o móbil e ver se a luceciña parpadexa. Ás veces, o que se atreve, tamén o intenta desde a clase, revelando unha dependencia que asusta. Nos recreos é cada vez máis frecuente ver grupos de rapaces xuntos que pasan todo o tempo mirando cada un para a pantalla do seu respectivo teléfono. Etcétera.

      O problema non está nos museos (nin moito menos), nin na falta de sensibilidade artística (eu mesmo, no texto que acompaña a foto, fago un alegato en favor dos rapaces, a partir dunha experiencia vivida con eles nese mesmo lugar), nin neses rapaces concretos da foto. O problema é a entrega incondicional e desemedida (en xeral) das nosas vidas a estes aparellos. O seu uso abusivo, que é fácil ver todos os días en moitos contextos. Nese sentido, a imaxe, aínda sendo seguramente produto dunha manipulación para transmitir algo que non era, retrátanos ben. E sobre todo, o máis importante, obríganos a facernos preguntas.

      Eliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d