O primeiro día de clase sempre é un día sinalado. Pola novidade, e porque é un fiel adianto do que vén. Cando somos alumnos, este primeiro contacto permite facerse unha idea de como é o profesor, de como van ser as clases, de que tipo de relación vai haber entre ambos, de como quere transmitir, ensinar ou compartir o que sabe. A un estudante experto coma vós chéganlle os cinco primeiros minutos desa clase para escanear con precisión científica á persoa que ten diante, catalogala coas súas virtudes e defectos e clasificala inmediatamente no caixón que lle toque, baixo algunha destas etiquetas: "Buahh", "Puffff" ou, cun pouco de sorte, "Interesante: imos darlle unha oportunidade".
Escena da fermosa película "El Club de los Poetas Muertos" |
Agora que ese día aínda está fresco, creo que vos vai gustar coñecer (ou ver de novo) o que sen dúbida é o mellor primeiro día de clase da Historia Mundial das clases. Dá igual que saíse nunha peli. Dá igual que fose ficción. Non importa que non esteamos aí. O único que importa é que todos os estudantes do mundo quererían ter un profesor así; e que todos os profesores do mundo quixéramos ser tan creativos, didácticos, cercanos e respetables como o Profesor Keating. Ou deberíamos. Un profe que, coa escusa de ensinar literatura, ensina en realidade a mirar e a vivir. A secuencia forma parte de El Club de los Poetas Muertos, unha peli que se non visteis... xa estades tardando!
No seu primeiro día nun ríxido centro, Keating non entra na aula. Asoma o nariz e pide aos rapaces que saian un momento. El espera fóra, diante dun armario de cristal cheo de antigas fotos e trofeos do instituto, observando cómo se colocan fronte a el, entre expectantes e temerorosos. E sen mediar saúdo algún, preséntase cun verso que xa nunca poderán olvidar, para a continuación regalarlles, como digo, o mellor primeiro día de clase da Historia Mundial das clases.
Clic para velo!
Caaaaarpe... Caaaaarpe... Caaaaarpe Dieeeeem!
Aprovechad el momento, chicos. Haced que vuestra vida sea extraordinaria!
Había tempo que quería pasar (con calma) por aquí, deixar un comentario nunha entrada que fai homenaxe a unha das miñas películas favoritas. E tocou hoxe, co comezo de unha fin de semana na que só adicarme aos blogs, aos libros e a máis películas.
ResponderEliminarVou un mes tarde, e supoño que a estas alturas xa houbo tempo pra comprobar se esas primeiras impresións profesor-alumnos (e viceversa) eran acertadas ou non, pero igualmente, precisaba escribir aquí.
Creo, como ti, que todos os que algunha vez vimos esta película desexamos, nalgún momento, ter tido un profesor como Keating. Alguén que, ademáis de prepararnos para un exame, para unha carreira ou para unha profesión, nos preparase para a vida. E creo tamén que calquera profesor querería poñerse nesa pel. Ao final, se se fai ben, a de profesor é unha das profesións máis fermosas que hai.
Por iso, cada vez que entro a "Caronte", penso en que pouca xente explica tan ben calquera cousa e conta tan ben calquera historia como ti. Pouca xente lle pon tanta paixón a isto de compartir coñecementos, vida e Historia. Pouca xente fala con tanto estusiasmo das súas clases, dos seus alumnos e das ideas que vai tendo para eles. Estou case segura de que, se non o eres xa, te estás convertendo en un deses profesores que admiras. Un profesor Abraira-Keating.
E para iso, para ter esa seguridade no que digo, non fai falta nin ser alumno teu. Chega con "lerte", escoitarte ou coñecerte.
Faste querer.
Ábresnos os ollos.
Ensínasnos unha fermosa maneira de vivir.
:)
Oxalá os novos alumnos, e todos os que veñan, "te" aproveiten para todo iso.
Carpe Diem para o primeiro día de clase.
E Carpe Diem para o primeiro día de case todo.
Moitísimas grazas, P.! Que Keating te oia! Alá onde estea ("criando malvas", como el mesmo dicía ao ver aos rapaces das fotos en branco e negro, ou navegando co barqueiro cara augas máis tranquilas), el foi quen nos ensinou a moitos que valores debe esforzarse por ter un profesor. Con ter cuarta parte dun mestre humano e intelixente coma el, calquera estudante do mundo sería feliz. Se hai que remar cara algún lado, que sexa cara aí! Carpe!
Eliminar