Saltar ao contido principal

A técnica Pomodoro

Sabes o que é un Pomodoro?

Vía
Pomodoro é tomate en italiano. Pero (e aquí vén o que nos interesa) para Francesco Cirillo, un estudante universitario daquel país, era tamén un pequeno reloxo que había na cociña da súa casa para cronometrar os tempos de cocción. Que necesitabas meter algo no forno 25 minutos? Pois xirabas o tomate ata poñer a frecha no 25 e este avisábate cunha alarma ao consumirse ese tempo. 

Ata que un día Francesco levou aquel tomate para a súa mesa de estudo e inventou con el un dos métodos máis seguidos do mundo para espremer a tope o tempo de traballo. A idea é moi sinxela. Consiste en traballar 25 minutos seguidos, con concentración absoluta na tarefa que elixamos e eliminando todas as interrupcións que habitualmente nos distraen do que debemos facer. 

Cun Clic, vemos como se fai!


Podes usar un temporizador como o da imaxe (hainos á venda) ou un reloxo que teña cronómetro de conta atrás. Pero tamén hai unha chea de apps con esta utilidade para descargar ao teu móbil. E se traballas diante dun ordenador existen páxinas como Tomatoes, nas que incluso podes escoitar o tic-tac e o riiiiing final, cando o tempo remata

Resumindo!
Vía
Parece mentira que algo tan sinxelo como un tomate con conta atrás nos axude da maneira en que o fai a utilizar produtivamente o noso tempo, mellorar a concentración, gañar axilidade mental e lograr o benestar que dá saber que un está aproveitando o tempo. Con tanto whatsapp, redes sociais e pantallas chamando constantemente por nós, ou poñemos unha barreira ou estamos mortos! Ou o que é peor... chegaremos a ese día coa sensación de que a vida foi iso que pasou mentres nós mirábamos un maldito teléfono.

Se o tempo se che vai sen saber como, non o dubides.
Pon un tomate na túa vida! E logo comparte a experiencia! :)
Tempus fugit!

Comentarios

  1. A partir do luns, ademáis de para facer biscoitos, vouno empregar para traballar. :D

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. E a ver que sube antes no tempo que dura un Pomodoro: o biscoito ou o traballo sacado adiante!

      Eliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...