Saltar ao contido principal

Searching for Sugar Man

Imaxina que ti e os teus amigos tedes desde hai anos un mesmo ídolo musical. Conservades como ouro en pano o par de discos que este publicou (pirateados, pois non había forma de dar con eles), sabedes as cancións de pe a pa, incluso as empregades como himno á hora de protestar contra as inxustizas ou de reclamar un país mellor... pero non sabedes nada del. Non houbo máis discos. Nunca apareceu. Nunca o visteis. Non se coñece de onde é. Nin sequera se segue vivo. Como pode ser posible que alguén que vos deu tanto coa súa música desaparecese sen deixar rastro?

Hai quen di que morreu. Incluso que se suicidou nun escenario tras comprobar que o público se estaba a rir del. Ata que un día, movidos pola esperanza de que sexa mentira, ou pola ilusión de facerlle xustiza á súa música ou pola curiosidade de saber que pasou realmente con el, decidides empezar a buscalo. O imaxinades? Pode. Pero o que nin de broma poderiades imaxinar é o que íades atopar... 

Clic na imaxe para ver o tráiler.

Hai historias que o teñen todo. Aquí hai unha historia tan potente que non importa que sexa un documental. Non importa que pareza un musical. Non importa que sexa sobre un artista descoñecido. Esta historia é tan incrible, tan orixinal, tan (in)xusta e tan grande, que se come a pantalla a bocados. Empezas e veste atrapado pola súa música, polas preguntas sen resposta e polas ganas de saber que demo pasou para que este home non atopase o recoñecemento que todos din que merecía. E así vas, collido da man, durante pouco máis dunha hora, da curiosidade á tensión, á esperanza, á sorpresa e ata un final apoteósico, do que, dalgunha maneira, tamén ti te sentes parte...

Acabas, e entendes perfectamente cal é o significado da palabra éxito. 
Nin fama, nin renome, nin cartos... éxito é saber comprender a vida como a comprendeu Rodríguez. 
Con razón todos querían atopalo...

Comentarios

  1. No mundo probablemente hai moi pouca xente como Rodríguez, moi poucas historias como esta...
    Que viva a curiosidade que sempre nos fai seguir un pasiño máis, e que vivan estes descubrimentos!

    ResponderEliminar
  2. E despois de buscalo... non podo deixar de escoitalo!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...