Saltar ao contido principal

Hijos del Tercer Reich

Isto é o que teñen as boas pelis. Que os seus personaxes e a súa historia sobreviven de maneira irremediable na túa memoria. Durante días acórdaste deles, revives situacións e mesmo sentes a súa ausencia, coma se formasen parte da túa propia vida... ou algunha vez o tiveran feito. "Hijos del Tercer Reich" é a historia de cinco mozos alemáns que soñaban con comerse o mundo na Alemaña de Hitler, e viron como o mundo os devoraba a eles.
"Éramos cinco. Cinco amigos. Queríamos tener una buena despedida antes de que nuestros caminos se separasen. Habíamos crecido en el mismo barrio. Nos conocíamos desde que éramos unos críos. Aunque éramos muy diferentes, éramos unos amigos que siempre se habían mantenido unidos...

...Charlie, nuestra pequeña, quiso servir a la patria desde el principio de la guerra. Iba a trabajar de enfermera en el hospital de campaña que seguiría a mi unidad en el frente. Víktor Goldstein: su padre fue suboficial en la primera guerra mundial y luego se convirtió en un reputado sastre; Víktor iba a heredar el negocio hasta que lo destrozaron en la Noche de los Cristales Rotos. Esta es Greta, su novia. Los dos son inseparables. A Greta no le importa que su relación se considere vergonzosa para la raza. Todos creemos que algún día será una estrella. La nueva Marlene Dietrich. Mi hermano pequeño, Friedhelm, el ratón de biblioteca, el que adora a Rimbaud y a Jünger. Le admiro por su inteligencia y por su sentido del humor. Para él va a ser la primera vez. Y éste soy yo, Wilhem Winter, Teniente de la división Galgo, que ha servido en Polonia y Francia, y que ahora se dirige a Rusia.  
Éramos jóvenes y sabíamos que el futuro nos pertenecía. El mundo estaba ante nosotros. Sólo teníamos que agarrarlo. Nos creíamos inmortales. Pronto descubriríamos nuestro error."

A última noite xuntos celebrárona na trastenda dun bar en Berlín. Era o verán de 1941, a guerra ía ben para Alemaña e ao día seguinte debían separar os seus camiños, pois tres deles marchaban á fronte oriental, a invadir Rusia. Prometeron que volverían a reunirse no mesmo lugar para pasar xuntos o Nadal dese ano. Vivos. "La Navidad en Berlín", dixeron. E tomaron a fotografía. A vella e raída fotografía. Ese momento roubado á felicidade.

Hai moitos acertos en "Hijos del Tercer Reich". Esta non é unha peli sobre a guerra, senón sobre persoas ás que lle tocou vivila. Tampouco é unha visión estadounidense, senón alemana. Os cinco protagonistas non son simples nazis (hai un xudeo, hai unha alemana que sae con el, hai un soldado que non cre nas razóns que o levan á guerra...) senón persoas que viviron no nazismo e que escolleron diversos camiños á hora de sobrevivir nel. Aquí non hai bos nin malos, senón persoas que loitan por lograr unha pequena parcela de felicidade. Cinco mozos calquera, coma nós, que cren que a vida é dunha maneira, e ao vivila descubren que non todo é como crían

Se cadra estades a preguntarvos se o lograron...
Se conseguiron reunirse na trastenda daquel bar de Berlín,
onde unha noite fixeron a foto e xuraron xuntarse de novo

Se é así, quizais deberiades vela.
Non vos arrepentiredes... Palabra.

Comentarios

  1. Hola Sofía. Es cierto que algunas personas han señalado que la miniserie humaniza a los nazis. Pero es que los nazis son humanos. Por eso nos aterra lo que hicieron; porque de algún modo nos mostraron hasta qué miserables extremos somos capaces de llegar. Incluso en una sociedad educada como la alemana de entonces y ahora. La serie no repite el maniqueísmo habitual (nazi malo vs anglosajón bueno), sino que innova y trata de mostrarnos otra cosa: las emociones, las aristas, los distintos perfiles de aquella sociedad y, como tú dices, la huella inexorable que la guerra acabó dejando en unos jóvenes a los que cercenó de cualquier ilusión.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...