Saltar ao contido principal

Hijos del Tercer Reich

Isto é o que teñen as boas pelis. Que os seus personaxes e a súa historia sobreviven de maneira irremediable na túa memoria. Durante días acórdaste deles, revives situacións e mesmo sentes a súa ausencia, coma se formasen parte da túa propia vida... ou algunha vez o tiveran feito. "Hijos del Tercer Reich" é a historia de cinco mozos alemáns que soñaban con comerse o mundo na Alemaña de Hitler, e viron como o mundo os devoraba a eles.
"Éramos cinco. Cinco amigos. Queríamos tener una buena despedida antes de que nuestros caminos se separasen. Habíamos crecido en el mismo barrio. Nos conocíamos desde que éramos unos críos. Aunque éramos muy diferentes, éramos unos amigos que siempre se habían mantenido unidos...

...Charlie, nuestra pequeña, quiso servir a la patria desde el principio de la guerra. Iba a trabajar de enfermera en el hospital de campaña que seguiría a mi unidad en el frente. Víktor Goldstein: su padre fue suboficial en la primera guerra mundial y luego se convirtió en un reputado sastre; Víktor iba a heredar el negocio hasta que lo destrozaron en la Noche de los Cristales Rotos. Esta es Greta, su novia. Los dos son inseparables. A Greta no le importa que su relación se considere vergonzosa para la raza. Todos creemos que algún día será una estrella. La nueva Marlene Dietrich. Mi hermano pequeño, Friedhelm, el ratón de biblioteca, el que adora a Rimbaud y a Jünger. Le admiro por su inteligencia y por su sentido del humor. Para él va a ser la primera vez. Y éste soy yo, Wilhem Winter, Teniente de la división Galgo, que ha servido en Polonia y Francia, y que ahora se dirige a Rusia.  
Éramos jóvenes y sabíamos que el futuro nos pertenecía. El mundo estaba ante nosotros. Sólo teníamos que agarrarlo. Nos creíamos inmortales. Pronto descubriríamos nuestro error."

A última noite xuntos celebrárona na trastenda dun bar en Berlín. Era o verán de 1941, a guerra ía ben para Alemaña e ao día seguinte debían separar os seus camiños, pois tres deles marchaban á fronte oriental, a invadir Rusia. Prometeron que volverían a reunirse no mesmo lugar para pasar xuntos o Nadal dese ano. Vivos. "La Navidad en Berlín", dixeron. E tomaron a fotografía. A vella e raída fotografía. Ese momento roubado á felicidade.

Hai moitos acertos en "Hijos del Tercer Reich". Esta non é unha peli sobre a guerra, senón sobre persoas ás que lle tocou vivila. Tampouco é unha visión estadounidense, senón alemana. Os cinco protagonistas non son simples nazis (hai un xudeo, hai unha alemana que sae con el, hai un soldado que non cre nas razóns que o levan á guerra...) senón persoas que viviron no nazismo e que escolleron diversos camiños á hora de sobrevivir nel. Aquí non hai bos nin malos, senón persoas que loitan por lograr unha pequena parcela de felicidade. Cinco mozos calquera, coma nós, que cren que a vida é dunha maneira, e ao vivila descubren que non todo é como crían

Se cadra estades a preguntarvos se o lograron...
Se conseguiron reunirse na trastenda daquel bar de Berlín,
onde unha noite fixeron a foto e xuraron xuntarse de novo

Se é así, quizais deberiades vela.
Non vos arrepentiredes... Palabra.

Comentarios

  1. Hola Sofía. Es cierto que algunas personas han señalado que la miniserie humaniza a los nazis. Pero es que los nazis son humanos. Por eso nos aterra lo que hicieron; porque de algún modo nos mostraron hasta qué miserables extremos somos capaces de llegar. Incluso en una sociedad educada como la alemana de entonces y ahora. La serie no repite el maniqueísmo habitual (nazi malo vs anglosajón bueno), sino que innova y trata de mostrarnos otra cosa: las emociones, las aristas, los distintos perfiles de aquella sociedad y, como tú dices, la huella inexorable que la guerra acabó dejando en unos jóvenes a los que cercenó de cualquier ilusión.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d