Saltar ao contido principal

Adolfo Suárez

Que é un líder? Ás veces pregúntollo aos meus estudantes. Gústame ver como razonan e nunca temos problemas para chegar entre todos a un acordo sobre como definilo: un líder é unha persoa que ten a capacidade de lograr que outros (un grupo amplo e variado) o sigan, o respecten e traballen con entusiasmo xunto a ela para lograr uns mesmos obxectivos. Eficiente, con iniciativa e capaz de motivar a cambios. Suárez foi un líder. Un líder tan valente, como completamente inesperado. 


Suárez era un franquista. Por iso, cando o Rei o elixiu como presidente do goberno, un ano despois de morrer Franco, moitos sentíronse decepcionados e pensaron que nada ía cambiar. A sorpresa foi maiúscula ao comprobar a rapidez e novidade dalgunhas das primeiras decisións que tomou: liberación de presos políticos, legalización do Partido Comunista e convocatoria de eleccións xerais libres para o seguinte ano. 

Suárez saúda respectuoso a Dolores Ibárruri, do Partido Comunista, ao regreso do seu exilio.Vía
E todo isto, que hoxe pode parecer pouco, nun país como era España, partido en dous bandos, enfermo de extremismos e co exército subido á parra e empoleirado no poder, tivo un mérito brutal. Lograr todo iso sen que uns ou outros se moveran, non estaba ao alcance de calquera. Despois, gañadas as eleccións, todos os partidos votados, con Suárez á cabeza, foron quen de apartar ideoloxías ata poñerse de acordo para redactar unha Constitución, que o pobo ratificou votando en referendum. O edificio da democracia ía en serio. E así se mantivo ata que, farto de presións e críticas de un e outro lado (si, eses que hoxe o aplauden), asumiu que quizais o seu traballo rematara, e que fraco favor facía ao seu país agarrándose ao sillón. E cunha educación e honestidade que sobrecolle, falou aos españois e dimitiu. Precisamente o día que traspasaba os poderes de presidente, un 23 de Febreiro de 1981, todos tivemos ocasión de comprobar, unha vez máis, o seu valor como gobernante, persoa, e líder digno do cariño dun país.



Líder... Por suposto, a segunda pregunta na clase éHai algún político ou persoa pública que vos pareza actualmente un bo líder? Silencio. Caretos. Confusión... A mesma confusión que teñen as xeracións máis novas ao descubrir o enorme respecto co que España despide estes días a un político. Non é normal, pensan. Non comprenden que de repente poidamos ter estima cara un gobernante. Pero claro, Suárez non era un hooligan dun partido político; era unha persoa que quería o mellor para o país e entendeu que o mellor non eran só as súas ideas. E que cando falaba aos cidadáns, facíao coa educación e altura de miras que estes entendían que merecían. Por iso o lembran así. Porque Adolfo Suárez estivo á altura dun líder.

Comentarios

  1. Non pode estar mellor explicado. Súmome a toda esa xente que despediu con tanta pena a Adolfo Suárez, porque foi un home moi valente e que me merece moito respeto, a mín sempre me gustou moito e vendo estos días na tele algunha das suas intervencións emocionoume, ahora non hai políticos que falen coma él, pausadamente e con educación, solo se escoitan descalificacións entre eles e gritos. ¡que pena! él sempre foi unha persona moi educada e nunca lle faltou ó respecto a ningún dos seus compañeiros, como se puido ver era unha persona moi querida e valorada por todos, a súa familia debe estar moi orgullosa de como foi despedido.

    ResponderEliminar
  2. Fantástica entrada Miguel!!! Un líder ante todo ten que ter carisma e empatía, e estes son dous adxectivos que definían ben a Suárez!!

    ResponderEliminar
  3. Mmmmmmmmmm....... +1 NO!, + Infinito!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...