Saltar ao contido principal

Ao Polo Sur, só e en bici

Se todo sae ben, dentro de 3 días Juan Menéndez Granados será a primeira persoa en lograr chegar ao Polo Sur, só e sen axuda... en bici! 


Pero non vai ser doado. Leva xa 41 días pedaleando a través da Antártida. Cada xornada pasa 12 horas sobre a bici ou tirando dela para cubrir apenas uns 30 quilómetros. A temperatura (-35º), o relevo, os ventos, ou as condicións da neve raramente lle permiten superar esa distancia diaria. Cando o corpo xa non aguanta, Juan monta a súa tenda, derrete neve nun pequeno forno de gas que leva e trata de repoñer forzas e replanificar a ruta en función de como van as cousas. O problema é que o itinerario está resultando algo máis longo do agardado. Onte mesmo, Juan contaba no seu blog que fáltanlle só uns 126 quilómetros para chegar ao Polo Sur... pero xa non lle queda máis que un almorzo, unha cea e apenas uns restos de froitos secos


Que chegues Juan. Que chegues ao Polo, como un día soñache.
Toda a épica e beleza da súa aventura, contada por el mesmo, facendo Clic AQUÍ

Comentarios

  1. Vitoria14/1/14

    Cando se convertíu no primeiro blanco en cumbrear o Everest, preguntáronlle a Edmund Hillary por qué se xogaba a vida nunha aposta contra a montaña que tiña moitas posibilidades de perder, "Porque está aí", respondeu.
    Que bo poder contestarlle esto a alguen, porque supón que viviches con risco que é a maneira máis bonita de vivir!
    Cuídate.

    ResponderEliminar
  2. "Fun a primeira persoa do mundo en chegar en bici ao polo Sur. Vin os amenceres máis espectaculares do planeta. Descubrín o silencio. E ás veces permitinme o luxo de rompelo. Coñecín a Soidade, que reside alí, no continente deshabitado. Pedaleei sobre lagos conxelados. Durmín baixo estrelas tan luminosas que parecía día. Escoitei o terrible sonido do xeo cando racha preto dos teus pés. Sentín ao lonxe os folgos dos amigos, animando nalgún lugar. E unha tarde, despois de 40 días gañados á vida, cheguei. 90º Sur. É posible chegar máis lonxe?... Non en bici!".
    :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...