Cando o meteron no sarcófago, xa non podía ver. Estaba morto. E naturalmente, como bo grego clásico, soubo asumilo como un momento máis da vida. Un momento agardado, coa serenidade de quen sabe que toda vida remata na morte. Por iso, antes de marcharse deste mundo, elixiu esta fermosa escena para pintar na cara interior da tapa da súa propia tumba, xusto sobre o lugar no que repousaría o seu corpo.
Un saltador que se arroxa firme e decidido, novo e atlético, tan espido como cando veu ao mundo, ás ondeantes augas do descoñecido. Acaso pode haber unha tumba máis lúcida e serena? Acaso hai unha forma máis intelixente e tranquila de describir o trance inevitable da morte? Non o sei. O que si sei é que este é o único sepulcro da Grecia Clásica con pinturas que representan a persoas. Era moi normal atopar representacións humanas en cerámicas, pero non en tumbas! Tampouco era costume habitual nos gregos o de enterrar aos defuntos, pois en realidade adoitaban queimar os corpos en grandes piras e cunha moeda para Caronte baixo a lingua. Pero esta, ao parecer, non é unha tumba calquera, senón a dun home libre. Libre de pensar, vivir e morrer como quixo.
Vía |
Eran cinco lousas de pedra perfectamente unidas con xeso ata formar unha especie de sarcófago enterrado no chan. O costume de enterrar é tomado dos itálicos, pero engadíronlle o seu toque pintando as lousas cun estilo claramente grego. E foi ese detalle de pintalas precisamente por dentro (eran para o morto, non para os vivos) o que as conservou intactas durante 25 séculos, que se di pronto. Coa súa fermosísima escena da tapa, pero tamén coas catro paredes representando un simposio, que era unha especie de banquete masculino, con música, bebida e ata un punto de erotismo (fiel aos costumes helenos). Dentro da tumba, había aínda os restos óseos dun home novo, dúas vasixas de cerámica para aceites perfumados, e tamén a coiraza dunha tartaruga.
Apareceu nunha necrópole grega, pero non en Grecia senón na chamada Magna Grecia, que era como eles coñecían ás terras de Sicilia e sur de Italia. Toda esa zona foi colonizada por eles antes de que os romanos formasen o seu imperio, e nela lograron desenvolverse de forma extraordinaria. De aí o de Magna: de magnífica. Aí estaba por exemplo a cidade de Síbaris, na que os gregos chegaron a ter un nivel de vida tan refinado, que aínda hoxe seguimos acordándonos dos seus habitantes cando vemos a un amante do luxo; é dicir, a un sibarita. Precisamente foron os propios sibaritas os que polo século VII a.C fundaron a outra gran cidade grega na zona: Poseidonia, á que os romanos chamarían despois Paestum. Nesas formidables ruínas é onde medrou, viviu e morreu o noso saltador.
Apareceu nunha necrópole grega, pero non en Grecia senón na chamada Magna Grecia, que era como eles coñecían ás terras de Sicilia e sur de Italia. Toda esa zona foi colonizada por eles antes de que os romanos formasen o seu imperio, e nela lograron desenvolverse de forma extraordinaria. De aí o de Magna: de magnífica. Aí estaba por exemplo a cidade de Síbaris, na que os gregos chegaron a ter un nivel de vida tan refinado, que aínda hoxe seguimos acordándonos dos seus habitantes cando vemos a un amante do luxo; é dicir, a un sibarita. Precisamente foron os propios sibaritas os que polo século VII a.C fundaron a outra gran cidade grega na zona: Poseidonia, á que os romanos chamarían despois Paestum. Nesas formidables ruínas é onde medrou, viviu e morreu o noso saltador.
Poseidonia ou Paestum conservouse de vicio porque as augas cubrírona totalmente durante unha época (o mar está só a un quilómetro da costa e o río que bordeaba a cidade desbordaba a miúdo). De feito, ten tres descomunais templos dóricos que son os mellor conservados de toda a Grecia Antiga, ademais de outras moitas construcións que despois foron engadíndolle os romanos.
Teño ganas de pasear entre as ruínas de Poseidonia, de achegarme a súa necrópole e de sentarme un bo pedazo de tempo, sen présas, diante da escena do Saltador. Ao vela, lémbrome de todas esas persoas que non queren oir falar da súa propia morte porque non ven nela descanso senón horror; ou que se asustan cando lles falas da beleza dalgúns cemiterios. E mentres admiro o sereno, digno e perfecto salto, doume conta de que ao mellor é por iso... Ao mellor é que aínda non viron as tumbas adecuadas.
Vía |
Á memoria de Nelson Mandela, un home libre, pese ás cadeas.
Que Caronte te leve ao bo lugar que mereces.
"Nada hay terrible en la vida para quien está realmente persuadido de que tampoco se encuentra nada terrible en el no vivir".
ResponderEliminarColler aire e saltar contendo a respiración,sensibles á gran beleza que aparece con so rascar un pouquiño a capa cutre da realidade!!!
ResponderEliminarAlehop!!
Que grandes!
ResponderEliminarSúmome:
"Así como unha xornada ben empregada produce un doce sono, así unha vida ben usada causa unha doce morte".
Leonardo da Vinci.
"Para unha mente ben preparada, a morte non é máis que a seguinte aventura".
Albus Dumbledore, personaxe das novelas de Harry Potter.
"Abride esta tumba; ao fondo, vese o mar"
Epitafio de Vicente Huiodobro
Mira:
ResponderEliminar"No estamos en la superficie más que para hacer una inspiración profunda que nos permita regresar al fondo.
Nostalgia de las branquias."
El tuffatore, Valente.
Fermosa forma de entender o que en realidade sabemos da vida e que, en cambio, a urxencia da rutina cotiá nos impide comprender. De Valente. E de valente é atreverse a entendelo así. Sorriso absoluto.
Eliminar