Saltar ao contido principal

Arte en Normandía

Esta é a praia de Arromanches. Bonita, verdade? Chamada en clave "Gold Beach" polos aliados, foi unha das cinco praias nas que tivo lugar o Desembarco de Normandía, na madrugada do 6 de xuño de 1944. Nela vense aínda os restos dos bloques que, levados en barcos-remolque polos aliados, serviron de porto improvisado para desembarcar material durante a famosa invasión.


O pasado día 21, Día Internacional da Paz, ademais de praia e escenario da Historia, tamén se converteu nunha obra de arte. A idea consistía en sementar a praia de siluetas humanas, recreando a imaxe de 9.000 corpos abandonados e tendidos sobre a area


O método foi absolutamente artesanal, natural e limpo. Fixéronse modelos con siluetas en diversas posicións, e despois removíase a area coa axuda de angazos para darlle un ton e aparencia diferente.


Para lograr as 9.000 siluetas, Wardley e Mors, dous artistas británicos, chamaron por 60 voluntarios. Pero o éxito da idea foi tal que máis de 500 persoas acabaron reunidas sobre a praia, pedindo participar. Entre elas había veteranos de guerra e moitos familiares de vítimas caídas aquel día ou na batalla.


As homenaxes non se miden en cartos, senón en sensibilidade. Por iso non fixo falta formigón, nin bloques de granito, nin mamotretos de mal gusto. Ademais non era unha ocorrencia, senón unha idea. A idea artística consistía en que a propia marea, ao subir, acabase engulindo os corpos como símbolo das vidas que se perderon. Como aquel Día D sucedeu. 


The Fallen", Os Caídosnaceu, medrou e morreu en tan só catro horas e media
o tempo que tardou en chegar a marea e levalo todoos corpos, o traballo, as emocións...
Pero nunca a lembranza do que aquelas persoas tiveron que vivir.

Clic na imaxe, para ver e escoitar outra forma de homenaxe
"The Fallen is a reminder of what happens when peace is not present"
Andy Mors, Jamie Wardley

Comentarios

  1. Cristina García, vía Facebook30/9/13

    Q pasada!! Como m gustou esta idea, tanto como representación artística pero máis como recordatorio!!! De novo, xeitos d conocer Historia curiosos cando menos!!! Q gustazo debeu ser estar alí esas horas!! Buah! Case m atrevería a comparalo cun concerto d Bruce!!!

    ResponderEliminar
  2. Pois case se podía levar o concerto de Bruce alí mesmo. O lugar o merece. As vítimas e os artistas o merecen. E 4 horas e media, que é o tempo que tardou en subir a marea e completar a obra, vén a ser o que dura ultimamente un concerto do Boss...

    ResponderEliminar
  3. Moriarty, vía Facebook1/10/13

    En dúas palabras "im presionante" xD

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...