Una mujer que estaba sentada a nuestro lado se presentó a sí misma como Erika. Nos preguntó si estábamos de viaje (...). Observé que llevaba al cuello una cadena de oro con una Estrella de David, así que le comenté que, después de estar en Israel, habíamos pasado por Austria donde visitamos el campo de concentración de Mauthausen. Erika nos dijo que en una ocasión había llegado hasta las mismas puertas [del campo de concentración] de Dachau, pero que no había sido capaz de entrar.
Entonces nos contó su historia...
"En su camino hacia la muerte, mi madre me lanzó a la vida"
.
Este é un deses libros que un soña descubrir no enorme faiado dunha casa vella, onde, moitas veces, os momentos máis decisivos e insospeitados das vidas das persoas sobreviven aínda agochados como tesouros. Este, sería un tesouro dos grandes. Deses que sorprenden por fóra, e dalgunha maneira québrante por dentro. Porque a de Erika é unha historia real e dura, nacida dun horror que non vivimos, e que en cambio nos estremece: a terrible decisión dunha nai para salvar ao seu bebé do holocausto nazi.
Por fóra, unha pequena obra de arte: lombos de tela, a fría ilustración dun tren nazi percorrendo as tapas e, por último, un detalle distintivo e nada habitual: unha estrela de David troquelada na portada, completamente extraíble. Quizais pensada para soster nas mans durante a lectura. Por dentro, apenas un conto (real, tráxico) emerxe entre enormes ilustracións, fotograma a fotograma, a base de grises, con algo de cor alí onde sobrevive un sentimento de esperanza. Se un día o atopades nunha biblioteca ou unha libraría, atrevédevos a abrilo. Pero se vos tenta e non vos apetece agardar máis para coñecelo...
Se fas Clic AQUÍ podes ver e escoitar a historia de Erika como o que é:
un conto real, duro e que non podemos esquecer.
Conmovedora e dura esta historia, e cantas das que nin se coñecen... Vergoña allea me dan os bárbaros dos que falamos hoxe ao acabar a clase, lamentable que ca información que hai, todavía haxa xente con ese tipo de ideais. Moi boa a entrada!
ResponderEliminarE ben contada (seica Giovana é unha gran contadora de historias) sería máis conmovedora aínda.
ResponderEliminarPois si. Eu tamén sinto vergoña, Diego... Supoño que cada un elixe a información que quere ver ou coa que se quere identificar. E está xenial que sexa así, que as persoas poidan elixir. O triste é que algúns usen ese dereito (elixir libremente) precisamente para deixar de telo...