O ceo é vermello e o mundo derrétese entre espirais de vento. Un home só e aterrado sostén a cara con forza entre as mans, mentres berra. Grita o máis forte que pode, e non calará ata que iso pare. Nunha diagonal que parece unha coitelada, unha varanda lévanos ata un segundo plano, no que unha parella pasea coma se nada oíse. Tampouco ao fondo, os barcos ou a cidade de Oslo, parecen percatarse do que pasa. Pero, que pasa? Será un pesadelo? Será a culpa? Será unha catástrofe?
O grito, Munch. 1893 |
Case agradecemos que haxa un marco pechando o cadro. Se houbese un cristal sobre o lenzo seríanos fácil imaxinar ese rostro pegado contra o vidro, como pelexando por saír...
Por que pintou Munch algo así? A maioría explican o cadro aludindo a unha infancia penosa, marcada polas desgrazas familiares e outros tópicos psicolóxicos. Hai quen di que se inspirou na figura dunha momia peruana que viu na Exposición Universal de París en 1889. Pero a hipótese máis novedosa publicouse en 2003. Para Donald Olson, o ceo vermello do cadro de Munch estaría evocando un cataclismo natural: a catastrófica explosión dun volcán na illa Krakatoa, en Indonesia, en 1883. A explosión foi tan violenta que provocou a desaparición da illa, o estrondo máis ruidoso xamais rexistrado, varios tsunamis e unha nube volcánica que se puido ver en todo o planeta durante tres anos... incluso na Noruega de Munch, tal e como recolle a prensa da época. Non sería entón nada estraño que o pintor usara a visión daquel ceo abrasado como escenario idóneo para berrar os seus propios medos.
Por que pintou Munch algo así? A maioría explican o cadro aludindo a unha infancia penosa, marcada polas desgrazas familiares e outros tópicos psicolóxicos. Hai quen di que se inspirou na figura dunha momia peruana que viu na Exposición Universal de París en 1889. Pero a hipótese máis novedosa publicouse en 2003. Para Donald Olson, o ceo vermello do cadro de Munch estaría evocando un cataclismo natural: a catastrófica explosión dun volcán na illa Krakatoa, en Indonesia, en 1883. A explosión foi tan violenta que provocou a desaparición da illa, o estrondo máis ruidoso xamais rexistrado, varios tsunamis e unha nube volcánica que se puido ver en todo o planeta durante tres anos... incluso na Noruega de Munch, tal e como recolle a prensa da época. Non sería entón nada estraño que o pintor usara a visión daquel ceo abrasado como escenario idóneo para berrar os seus propios medos.
O grito resultaba tan impactante que había que desdramatizalo. Por iso comezou a transformarse en icono pop, para desactivar parte da incomodidade que nos provoca. Ata Homer Simpson ten aparecido xa nese cadro! Para algúns, así é máis soportable. O último exemplo desta desdramatización atopeino nunha divertida campaña publicitaria de Noruega, no que celebran o 150 aniversario do nacemento de Munch convidándote a visitar o país e a comprender de paso o por qué do famoso cadro de Munch:
Queredes saber o seu curioso por qué de O Grito?
Pois Clic na foto!
Así que O grito só podía ser pintado en Noruega...
Aos meus amigos do Rosal,
que pelexan desde onte baixo un ceo vermello, entre espirais de vento.
Este lenzo podería representarnos moitas veces, gústame como o usaron no anuncio, está moi ben!! e nun modo máis de ledicia que de susto ou de desesperación. Pero o certo é que parece que o que Munch quixo representar é iso: a desesperación, o susto, o medo, etc e ben valería como dicía ó principio para representarnos en moitos momentos, por exemplo co lume en toda Galicia, un auténtico horror ver como arden hectáreas e se destrúe todo, dan ganas de gritar e gritar.
ResponderEliminarEu votaría pola terceira hipótese do porqué Munch pintou un lenzo así.
Certo! Ás veces, non dan ganas doutra cousa que non sexa berrar... Vendo un telediario, por exemplo.
ResponderEliminar