Saltar ao contido principal

Ilusionade a vista

Mirade que pasada. Chámase Anamorfose, e é unha técnica artística que persigue enganar ao ollo humano xerando unha ilusión óptica, pero que só funciona cando ves as cousas desde un lugar concreto. Un exemplo? Que hai aquí? Un chan e un banco pintados?

Pero se isto non ten forma! Parece.... Pero cando o espectador se sitúa nun punto de vista predeterminado... De repente, descubres impresionado que a imaxe pintada no chan cobra volume, forma, proporción... e case vida!







Incrible, verdade? Algo pintado sobre plano, pasa a verse en 3D! E empregando só tizas de cores!
Outro exemplo? Así se vería se non te sitúas no punto correcto:

E agora, o mesmo, pero vendo o chan desde o punto no que está a cámara. O artista, bromeando coa súa obra:



Parece algo moi novo, pero trátase dunha técnica antiga. O Anamorfismo foi empregado xa polos romanos, e reaparece logo no Renacemento!, cando Piero della Francesa e outros artistas do século XV revolucionaron por completo a pintura, grazas á perspectiva: a técnica de debuxar recreando a  profundidade. Coma en tres dimensións. É por iso que hoxe moitos chaman a isto 3D Street Art. Pero en realidade non deixa de ser un magnífico exemplo de Anamorfose actualizada. Non toda a pintura se fai para enmarcar!

Se vos gusta, deixádevos ilusionar polas obras Julian Beever
Quedaredes coa boca aberta.  Clic AQUÍ. 

Comentarios

  1. Asun8/5/13

    Impresionante! Imaxinade ir camiñando tranquilamente pola rúa e atopar de súbito estas obras de arte...

    ResponderEliminar
  2. Tan impresionante, que incluso empeza a empregarse como reclamo publicitario. Capta, Descoloca, Ilusiona, Comunica. Algúns son... espectaculares.

    ResponderEliminar
  3. Mariña8/5/13

    Guau! Que pasada! Temos que facer unha desas pinturas polas rúas de Tui jajaja :D

    ResponderEliminar
  4. Que boa idea, Mariña! :)
    Propoñémolo? Eu creo que, como mínimo, os profes de Plástica e Matemáticas, sumaríanse a nós encantados! E o resto da túa clase... um, a ver, déixame que pense... paréceme a min que tamén!

    ResponderEliminar
  5. Sandra9/5/13

    :-) Xenial! Encantaríame ver estas obras de arte nas rúas!!

    ResponderEliminar
  6. Si señor, Mary Poppins en directo. Encántame

    ResponderEliminar
  7. Vito! Sandra! Alégrame que vos guste a vós tamén. :) Oxalá poidamos atopar pronto algo así por aquí... Necesitamos tanto da imaxinación!

    ResponderEliminar
  8. Mariña14/5/13

    Podiamos propoñelo para fin de curso como actividade! Seguro que quedaba xenial pola Corredoira :D

    ResponderEliminar
  9. Estou contigo Mariña! Seguro que atopamos xente á que lle parece unha magnífica idea.

    Vós ide pensando no deseño, que eu empezo a mover fíos! :)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...