Saltar ao contido principal

Os Miserables

Unha das miñas lecturas máis queridas, multiplicada por dous pola brutal forza visual do cine.


Odio, castigo, forza, cadeas, esperanza, valor, sufrimento, bondad. Nove películas optan ao Oscar. Levo vistas sete. E esta é das poucas que me encantaría que gañara. Pola historia, e porque dentro do reparto hai dúas auténticas bestas, que se comen a peli a bocados.

Hugh Jakcman: Acaso sabedes dalgún personaxe tan terriblemente humano (coas súas contradicións), tan virtuoso e tan potente como o protagonista Jean Valjean? Eu só coñezo un: Edmundo Dantés, no Conde de Montecristo. Nin Lincoln nin gaitas... Jean Valjean é o mundo nunha soa persoa. Nel, están todas as emocións humanas posibles. Anne Hatheway: Sae tan so quince minutos, bótase a peli ao lombo, ponche o pelame de punta cunha historia que desgarra, e varios días despois aínda segues acordándote dela e das súas caras. 

Podedes ver o trailer facendo clic na imaxe. 
Se o asteroide d14 non acaba con todo esta noite, non a perdades. 
Porque algunha vez todos miraremos atrás pensando "I dreamed a dream".
Etiquetas:

Comentarios

  1. Antón17/2/13

    Non lin a novela, pero a peli é pura maxia, un verdadeiro espectáculo.

    ResponderEliminar
  2. Miguel Abraira18/2/13

    Xa o creo que si, Antón.
    A novela é coma un outono...

    ResponderEliminar
  3. Silvia23/2/13

    Xenial! Necesitaba que alguén me recomendase un libro, gracias :D Un abrazo, Miguel :)

    ResponderEliminar
  4. Miguel Abraira23/2/13

    Seguro, seguro que che gusta. Jean Valjean é... inesquecible. Logo nos contas! :) Abrazos

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?
47 comentarios
Ler máis

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...
Publicar un comentario
Ler máis

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...
2 comentarios
Ler máis