Saltar ao contido principal

Tres carreiras, Tres historias

Que vai primeiro no deporte?
Vencer ao contricante ou gañarse o seu respecto?
Superar aos demais, ou superarte a ti mesmo?
Competir ou ser persoa?

Historia 1.
Tes 17 anos. Campionato estatal. Saen 3.000 coma ti. A carreira é longa, pero veste con forzas. Sabes que non vas a gañar, pero esperas unha boa marca. Algo que te motive para seguir medrando. Botádesvos a correr. As sensacións non son boas. O tempo e os quilómetros pasan, e as contrincantes tamén. Vas quedándote soa. Non o entendes, pero as pernas non van. A cabeza empeza a dicirche cousas que non che gustan. Non vales. Abandona. Que fas correndo aquí? De que serve chegar última?... Pero resistes. Por orgullo, por afán de superación, por non decepcionarte. Non te paras. Segues correndo. E por fin, entras no estadio. Aínda hai público. Hai que dar a última volta con dignidade. Por toda esta xente, diste a ti mesma. De súpeto, distingues a alguén na pista. Unha atleta. Non avanza. Fixas a mirada. Fáltanlle uns metros, pero non se sostén e vai dando tombos, a punto de caír ao chan. É unha rival. Compites. Pero nin o pensas... Antes que deportista, ensináronche a ser persoa. (outra vista, aquí)



Historia 2.
Ti es atleta e estás a correr unha proba nacional. Un cross de 10 quilómetros. Tras 29 minutos de esforzo sobrehumano, co corazón latendo a 190 e o rostro desencaixado, sabes que vas segundo. Dóeche o corpo, pero máis che doe ver ao primeiro ao lonxe e saber que xa non queda tempo para alcanzalo. Mágoa. Tanto tempo adestrando e soñando esa vitoria na túa propia terra, diante de familia e amigos, para agora quedarse a tan só un paso da gloria... Un momento. De repente, o keniata párase a vinte metros da meta. Telo diante. Cun sprint abonda. Apretas o paso. Achégaste. Xa o tes. É teu... Entón reparas na xente, que lle berra ao primeiro que non se pare, que a meta está un pouco máis adiante, que aínda non chegou... Recordas. É keniata. Non entende nada. Gañaríame se coñecese a lingua, pensas. A carreira xa era súa... e fas, o que só uns poucos xustos son capaces de facer. O que só uns poucos son capaces de entender.



Historia 3. A miña favorita.
Barcelona, 1992. Xogos Olímpicos. Toca a proba dos 400 metros de velocidade. Por fin. Porque esta vez si. Esta vez ti, e soamente ti, es o máximo favorito para a medalla de ouro. Non é casualidade. Lembras os anos que levas (desde que tiñas 7) adestrando cinco días a semana, renunciando ao tempo libre cos amigos, controlando a dieta, coidando as lesións, sufrindo na pista. Sabes canto esforzo che costou, a ti e aos teus pais. Mentres quentas, co estadio a rebentar, pensas que hoxe por fin é o teu día. Que ninguén cho vai a arrebatar. Sonará o disparo de saída, e simplemente voarás. Comeraste a pista. Faralo por ti e polos teus. Daraslle esa alegría, pensas. Preparados. Listos. Pom! Saída brutal. Potente. Perfecta. Avanzas. Superas. Sentes os músculos funcionando a tope. Pasas a curva. Empezas a enfiar a meta. Veste gañando, e entón...


Aquel día Derek Redmond rompeu o tendón de Aquiles. A dor fíxolle chorar. Decidiu seguir. Completaría a volta. Caíanlle as bágoas, pero el aínda non sabía que esa sería a súa última volta. Non sabía que nunca máis podería volver a correr. Non sabía que estaba a punto de completar, coa mellor persoa posible, a carreira máis ovacionada e admirable da súa vida. 

Comentarios

  1. Javier F. Abraira24/1/13

    Moi bo Miguel!

    Unha gran forma de rematar o día vendo estes vídeos. De feito non son capaz de decirche cal deles me emociona máis. Describes moi ben o que se sinte ao correr e nas carreiras populares. Utilizareinos como motivación para vindeiros retos... Noraboa!!!

    Javier F. Abraira

    ResponderEliminar
  2. Xurxo24/1/13


    Empezar a xornada deste Xoves emocioándome con estas tres leccións de vida (das que fan que te reconcilies co espírito humán)ata o punto de chegar a soltar unha bágoa coa derradeira historia de Derek Redmond, non estaba na miña axenda, pero agradézoche que fose así.
    Da gusto ver un pouco de luz na metade deste mundo (moitas veces merdento)cheo de sombras.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Grazas amigos.
    Isto vén a conto do moito rebumbio que se montou con iso de que o atleta Iván Fernández (vídeo 2) "se deixara gañar", podendo vencer. De feito, o primeiro indignado foi o seu adestrador, que opinou ante os micros que había que ter máis ambición e non ir deixando por aí as oportunidades de gañar títulos.

    Pero eu non o vexo así. Creo que Iván converteu, con ese xesto, unha vitoria deportiva nunha vitoria persoal.

    E creo que todos precisamos hoxe moito máis de xestos coma estes, que de victorias aplastantes e desprovistas de valores.

    Celebro moito que vos guste!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d