Saltar ao contido principal

American History X

Que farías se o teu propio irmán fose un neonazi?


Derek é un fascista de hoxe. Un neonazi. Por educación e como resposta a un entorno marxinal e hostil. Un día, algo fai que Derek vexa ameazada a súa seguridade na súa propia casa. E ese dia, comete un erro visceral e atroz. Un erro que só pode verse en branco e negro. Un erro que o perseguirá toda a vida. Como esa esvástica que leva tatuada sobre o corazón, e que xamais poderá borrar da súa pel.

É un dos carteis máis impactantes do cine dos últimos anos. E a película tamén. Porque hai mil pelis sobre Hitler e o perigo do nazismo. Pero esta... Esta é tan tensa, tan crible, tan natural, que pon os pelos de punta. Cun Edward Norton brutal, musculado, tatuado e caracterizado que dá medo... Un actorazo capaz de facer na mesma película que o temas, que o repugnes, que o comprendas, que o respectes, e que o queiras. Que se di pronto. Unha película que chega e non se esquece, que educa coma poucas, e despois da cal ningún fanatismo será posible en vós. Porque hai que facerse a un mesmo as preguntas correctas.

Comentarios

  1. Brutal. Unha das mellores películas da década dos noventa con escenas impactantes (mandíbula en bordillo). E Edward Norton espectacular, un dos seus mellores papéis, que competía con Benigni nos Oscars e non puido vencer ó italiano pola súa interpretación en ''La Vida es Bella'', premio moi merecido tamén.

    ResponderEliminar
  2. Totalmente de acordo. É certo que o Oscar a mellor actor a Benigni tamén era merecido, pero... que este papelón quede sen premio...

    Animádevos a vela! E despois contádesnos.

    ResponderEliminar
  3. Antón31/1/13

    Es-pec-ta-cu-lar!! Primeira interpretación que vin de Edward Norton. Unha peli que me marcou moito axudada pola pequena idade na que a vi as escondidas :D Logo viría El club de la lucha... e sen palabras por unha segunda vez!

    ResponderEliminar
  4. Cando o din dous que saben de cine... xa non hai dúbida!

    Moi boa a anécdota de ver a peli a escondidas, Antón. Teño algún recordo similar, pero con "El exorcista". "American History X" é dura, pero educa; e é apta para calquera con máis de 13 anos.

    ResponderEliminar
  5. Antón6/2/13

    Eu tamén teño recordos con El Exorcista!! Jajajaja demasiado pequeno era tamén jaja debe ser por iso que a día de hoxe aínda é a película que máis pánico me causa de todas as que vin :)

    ResponderEliminar
  6. Jajaja.
    E como a viches, Antón?

    Eu tiña unha tele pequena no meu cuarto. Era de noite, e vina coa luz apagada. Cada vez que se oía á nena Regan berrar con esa voz de "Sepultura", cambiaba de canal... E a base de cambios a destempo, acabei atrevéndome a mirala enteira. Iso si, de vez en cando, botando un vistaciño debaixo da cama... por se acaso. :)

    ResponderEliminar
  7. Antón6/2/13

    Pois foi algo bastante semellante, era de noite, creo que a estaban botando na 2 jaja eu tamén cambiaba de canal cando unha determinada escena me daba demasiado medo jajaja nunca na miña vida me olvidarei, e isto é certo, da primeira aparición da cara demoníaca nesa especie de "mensaxe subliminal" cando a nena está no hospital, esas cousas de neno flipan moito! xD e aos cachiños acabeina por ver enteira, coma ti :D

    ResponderEliminar
  8. Como para non impresionar!
    Eu creo que lograron transmitir a sensación de que o que se vía era certo ou podería selo. E conseguir iso en 1973, xa ten tela. Fai 50 anos!

    Que bo momento para vela outra vez... Facemos un pase Especial Aniversario? Non vale cambiar de canal! :)

    ResponderEliminar
  9. Antón7/2/13

    Fai 40 Miguel!! Non 50!! jaja aínda así, apúntome ao pase de aniversario, a parte, eu teño o director's cut, ou sexa, a versión extendida de toda a vida, coa que aínda disfruto máis, se disfrutar entra nas emocións desta peli :)

    ResponderEliminar
  10. Pois menos mal que mo dis! Aló ía eu de cabeza cos 50 anos! Aínda así, como ti dis, merece ese pase aniversario!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...