Volvió el rostro hacia el viento. Divisó a lo lejos el viejo monasterio, estoico y orgulloso frente al mar. Si todo va bien, le dijo, nos vemos ahí abajo. El olor a mar le ensanchaba el pecho. Respiró profundo. Olvidó la altura. Recordó el sueño. Miró a su espalda. Flameaba impaciente la vela, plena y extendida sobre la ladera. De repente, la tela se inflamó, embolsada de vida y dispuesta a arrastrarlo con ella. Y se alzó enérgica sobre su cabeza. Ya no había vuelta atrás...
Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca! Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis . Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca! Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel. Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix
Fun o segundo en ver o video... a próxima vez non desactives os comentarios en Youtube! E xa se nota a mellora de montaxe grazas ó cambio de máquina... A música, de dez.
ResponderEliminarqué buenoooo!!!! moi grande! supoño que repetirás, non?!! menuda experiencia! eu non creo que me atrevese, pero a sensación de estar no aire "voando" ten que ser incrible!
ResponderEliminarEncantoume o texto que escribiches, emociona!
Duarte creo que esta banda sonora ma pasaches precisamente ti. :) Tamén creo que lle cae (caer non é un verbo moi ao xeito para o caso, pero...) moi ben ao vídeo.
ResponderEliminarSandra: é do máis emocionante, pero... como sabelo se non o probas?
Increíble.
ResponderEliminarSeguro foi unha experiencia inolvidable.
O mellor sería estar xa arriba, contemplando todo o paisaxe, vendo o mar, o ceo...
Debeu de ser impresionante.
Tal vez o mellor, David, empeza en saber que o vas facer. Subir á montaña mentres ves a outros voando xa sobre a túa cabeza, e pensar que moi pronto ti tamén estarás alí, pendurado duns cantos fíos, con aquela paisaxe viva baixo os pés. A carreira é forte, porque a vela tira de un cara atrás, pero o vento enseguida te eleva. Aló enriba non hai ruído. Todo é suave: os movementos, a velocidade, os sonidos... Todo, excepto un raro e molesto pum-pum, pum-pum, pum-pum... "Será o vento?", pregúntaste... Pero miras adentro e entón reparas no que pasa: "Non, é o peito, que está contento".
ResponderEliminar