Saltar ao contido principal

O día de mañá: Furacán Sandy

Está pasando. 64 mortos no Caribe. Ventos de 150 kms/h. 300.000 persoas evacuadas. 7.400 voos de avións suspendidos. Toda a flota amarrada. 60 millóns de persoas recluídas. Ventás e portas seladas con táboas e sacos. Primeiros anegamentos de rúas. Ondas enormes. Guindastres dobrados coma se fosen de goma... En menos dunha hora (cando tecleo isto), o furacán Sandy barrerá todo o litoral leste de EE.UU., incluída a capital, Washington, ou a cidade de New York. Os meteorólogos prevén unha tormenta bestial de mar, vento, choiva e unha caída brusca das temperaturas, con neve e cortes de electricidade que poden durar semanas. Grazas a esta previsión, as rúas están baleiras. Pero a uns minutos de que a natureza se desperece con toda a súa brutalidade para recordarnos o pequenos que somos fronte a ela, é difícil non lembrarse das atroces escenas dun filme que acaso coñezades.


A secuencia forma parte da impactante película "El día de mañana", sobre o cambio climático. Desta vez é un furacán. Esperemos que a realidade quede lonxe da ficción.

Comentarios

  1. Sandra30/10/12

    Eu tamén espero que a realidade quede lonxe da ficción. Impresionantes imaxes, non só as da película senón as que estamos vendo día a día nos xornais e nas televisións deste furacán Sandy.

    ResponderEliminar
  2. Na web do xornal "The New York Times" aparecen xa publicadas medio cento de fotografías do desastre:
    http://www.nytimes.com/slideshow/2012/10/29/us/20121030_HP_STORM.html

    ResponderEliminar
  3. O furacán pasou. En youtube atopei un vídeo ben curioso, no que se ve, en só 4 minutos, o paso do furacán sobre a cidade. As imaxes están gravadas desde unha cámara fixa instalada na azotea dun rañaceos. Esta é a ligazón:

    http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ujl84Ywi2Wo

    A día de hoxe, danos materiais aparte, 37 persoas perderon a vida, e iso tan só na cidade de New York.

    ResponderEliminar
  4. O que nos demostra o insigificante que somos cando as forzas da natureza se rebelan...

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...