Saltar ao contido principal

20 de Fevereiro

Era sábado... 20 de Fevereiro de 2010. E ese día, o ceo derramouse violento e salvaxe sobre a pequena illa portuguesa de Madeira, descargando a cantidade de auga máis alta xamais rexistrada alí. Nun só día, caeron case 200 litros por metro cadrado. En menos de 24 horas, choveu o mesmo que nun ano. A monumental tromba, que o solo non lograba filtrar, coincidiu cunha suba da marea que veu a cegar calquera posibilidade de desaugue, provocando anegamentos, enormes deslizamentos de terra, arrastre de rochas e unha traxedia absolutamente dramática en Funchal, a capital da illa. Alí, a lama superou os cinco metros de altura. Vehículos, casas e persoas foron arrastradas e sepultadas sen remedio en cuestión de minutos... 

Case 50 mortos. Ducias de desaparecidos. 600 persoas sen casa. E milleiros de toneladas de terra e pedra cubrindo unha cidade que, antes do inferno en branco e negro, era un paraíso de cores. Foi só un instante. O único que precisa a natureza para recordarnos quen somos e onde estamos... Parabéns a Octávio Passos, e o meu sentido agradecemento por permitirme compartir en Caronte algunhas das súas impagables fotografías.







Cada páxina é unha imaxe terrible, unha vivencia que sobrecolle. Cando o descubrín, xa non puiden deixalo ata rematar. Pensei que, por moita auga que as súas enormes fotografías me xuntasen nos ollos, era o recordo que eu debía levar de alí. Todo o que puidese atopar, dá igual o que fose, sería xa secundario... E agora, cando de vez en cando o collo, o pouso con coidado sobre a mesa, e paso despacio, abrumado, as súas grandes láminas de vida arrasada en branco e negro, penso que non hai mellor homenaxe, nin lembranza máis didáctica. Que non pode haber un recordo máis digno, nin máis útil. Que calquera souvenir non sería máis que unha imaxe pobre e falsa, fronte a este retrato do poder salvaxe da natureza e da extraordinaria vontade de sobrevivir dun pobo... Son fotografías duras, tristes, conmovedoras... non fan falla as palabras. Só, que era 2010... un 20 de Fevereiro. Ese día, a única fortuna, foi que a mirada de Octávio estivese alí.

Comentarios

  1. marisa9/9/12

    A verdade é que calquera das fotografías do libro que eu tamén tiven a oportunidade de ver son a cal mais conmovedora, todas impactantes...Un bó traballo de Octavio.

    ResponderEliminar
  2. Nalgunhas páxinas do libro hai frases das persoas ás que lles tocou vivir esta traxedia... as fotos falan por si soas, pero as palabras dos seus protagonistas fan tremer:
    -Algúns non queren vivir máis alí.
    -Outros perderon toda esperanza e só agardan que apareza un corpo.
    -Hai quen leva varios días coa mesma roupa porque sente mesmo vergoña de dicir que non ten nada.
    -E despois está ese can negro e fermosísimo dunha das fotografías... coas orellas caídas e a mirada infinitamente triste. Ao lado da imaxe di: "O homem morreu há três dias e o cão não sai daqui..."

    Algunhas das fotografías están a ser publicadas en National Geographic Portugal este mesmo mes.

    ResponderEliminar
  3. Sandra13/9/12

    Buf...que triste, imaxes moi duras, certo que as fotos falan por si soas e xa lendo as frases...que pena.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

Concurso Galicia en Foto (II)

Aquí volve o noso concurso! E unha vez máis, non penso dicir onde está isto ... Porque queda da vosa man! Iso si, desta vez cambiamos o método de resposta: en vez de escribir a solución publicamente nun comentario, enviarédesma a min directamente facendo clic na parte superior do blog, onde di "INFO", e dentro diso en "CONTACTO". Unha vez aí, non tedes máis que poñer nome, email e a vosa resposta! Deste xeito chegará a min sen que outros poidan vela.  Gaña quen acerte o nome concreto e a función do lugar no que botei esta foto .  Tal e como prometera, desta vez agarda un premio de cine! O PRAZO PARA CONCURSAR  REMATA ÁS 23.00 HORAS DO SÁBADO 9 PUBLICAREI TODAS AS RESPOSTAS E O GAÑADOR AQUÍ AO LONGO DO DOMINGO 10 BRAVO CENTURIÓNS! O lugar da foto é o fermoso campamento romano de Aquis Querquennis,  en Bande (Ourense). Os vellos coñecían o sitio como A Cidá, pois vían muros e obras de edificacións antigas.  En 1947, ao construírse o Encoro d