Hay, claro está, personas que no quieren que hablemos...
Sospecho que, en este momento, estarán dando órdenes por teléfono,
y que hombres armados ya vienen de camino...
¿Por qué? Porque mientras pueda utilizarse la fuerza, ¿para qué el diálogo?
Sin embargo... Las palabras siempre conservarán su poder, las palabras hacen posible
que algo tome significado y, si se escuchan, enuncian la verdad.
Y la verdad es que, en este país, algo va muy mal, ¿no?...
Ciertamente, unos son más responsables que otros, y tendrán que rendir cuentas, pero, la verdad sea dicha,
si estáis buscando un culpable, sólo tenéis que miraros al espejo...
si estáis buscando un culpable, sólo tenéis que miraros al espejo...
Sé por qué lo hicisteis, sé que teníais miedo. ¿Y quién no?
El temor pudo con vosotros, y presas del pánico acudisteis al actual líder.
Os prometió orden, os prometió paz,
y todo cuanto os pidió a cambio fue vuestra silenciosa y obediente sumisión...
Pero si veis lo que yo veo, si sentís lo que yo siento y si perseguís lo que yo persigo,
os pido que os unáis a mí, dentro de un año, a las puertas del Parlamento,
y juntos les haremos vivir un cinco de noviembre que jamás,
jamás nadie olvidará.
Facede clic na imaxe, cartel da película.
A primeira vez que puxen La Ola nunha clase para explicar a formación das ditaduras, unha alumna, Tania, propúxome este título como opción tamén interesante. E entenderedes por que. Orixinal, diferente, atrevida, política, heroica, brillante, envolvente, polémica, explosiva, épica... A película chámase V de Vendetta. Pero tamén podería chamarse V de Verdade, V de Vergoña, V de Valentía, V de Vitoria, V de Vida... Porque V é un home anónimo disposto a devolver o poder á xente común. Nada de superheroe con superpoderes. Esta é unha ficción moi real. V só é un revolucionario. Un cabaleiro enmascarado, xusticieiro, e tamén, por que non dicilo, un pouco tolo. Pero un cabaleiro. A súa misión, derrocar a un goberno fascista que eliminou todas as liberdades. A súa arma, convencer á poboación de que non hai que ter medo aos gobernos; son os gobernos os que deberían ter medo da poboación... Moi actual. A película é unha adaptación do cómic de Alan Moore e David LLoyd, publicado xa en 1982.
Vendo a portada do cómic, e a propia película, quizá pensedes que a máscara do protagonista resúltavos moi familiar... Que a visteis moito ultimamente. E é verdade. Esa máscara representa a faciana dun personaxe histórico inglés moi coñecido para os británicos: Guy Fawkes, un conspirador católico que, para deter as persecucións aos da súa relixión, intentou voar con explosivos o parlamento inglés en ¡1605! Como non o conseguiu, porque o detiveron antes (e o aforcaron despois), ese día, cinco de novembro, pasou a ser celebrado cada ano polos londinenses, que conmemoran a detención do traidor facendo múltiples fogueiras á noite.
Pero... o cómic e a película déronlle a volta á historia e converteron ese rostro do mal logrado Guy nun símbolo da resistencia fronte á censura e aos abusos do poder. Por iso o recente fenómeno Internet Anonymous, que afirma loitar contra a censura en internet, elixiu precisamente esta máscara que a película fixo famosa como imaxe propia.
Como vedes todo está naturalmente unido e sabiamente retroalimentado: historia, cómic, cine, internet, movementos, actualidade. Iso é a cultura: unir fíos, tecer redes, relacionar, saber ler... Un potente anestésico contra a dor; e un poderoso estímulo contra os malos. Como esta peli.
E o mellor de todo. Podedes ver a peli cando queirades na vosa casa, porque está dispoñible en Youtube.
ResponderEliminarCun final á altura!
Certo é que cada vez hai máis persoas ás que lle gusta loitar en vez de falar tranquilamente, como se debería.
ResponderEliminarLembraba a historia do 5 de novembro, pero non sabía que saía nesta película. Teremos que vela, entón :)
A ver se é tan boa como "La Ola".
Ola Samantha!
ResponderEliminarMmm... É distinta. Aínda que tamén aborda o tema das ditaduras, faino desde un punto de vista diferente (en La Ola, fálase de cómo xorden; pero aquí, lóitase contra unha que está instalada no goberno). A estética tamén é diferente, pois baséase nun cómic. Pero aínda así, pódense extraer cousas moi válidas, como na Ola, para unha clase ou para a vida. Os diálogos, en moitas ocasións, son brillantes e dignos de escoitar varias veces. E si, o protagonista emprega a palabra... pero para mover á loita.
Diferente. Pero orixinal, interesante, difícil de quitar da cabeza.