Saltar ao contido principal

V de Vendetta

Hay, claro está, personas que no quieren que hablemos...
Sospecho que, en este momento, estarán dando órdenes por teléfono, 
y que hombres armados ya vienen de camino...
¿Por qué? Porque mientras pueda utilizarse la fuerza, ¿para qué el diálogo? 
Sin embargo... Las palabras siempre conservarán su poder, las palabras hacen posible 
que algo tome significado y, si se escuchan, enuncian la verdad.
Y la verdad es que, en este país, algo va muy mal, ¿no?...
Ciertamente, unos son más responsables que otros, y tendrán que rendir cuentas, pero, la verdad sea dicha, 
si estáis buscando un culpable, sólo tenéis que miraros al espejo...
Sé por qué lo hicisteis, sé que teníais miedo. ¿Y quién no?
El temor pudo con vosotros, y presas del pánico acudisteis al actual líder. 
Os prometió orden, os prometió paz, 
y todo cuanto os pidió a cambio fue vuestra silenciosa y obediente sumisión...
Pero si veis lo que yo veo, si sentís lo que yo siento y si perseguís lo que yo persigo, 
os pido que os unáis a mí, dentro de un año, a las puertas del Parlamento, 
y juntos les haremos vivir un cinco de noviembre que jamás, 
jamás nadie olvidará.

Facede clic na imaxe, cartel da película.

A primeira vez que puxen La Ola nunha clase para explicar a formación das ditaduras, unha alumna, Tania, propúxome este título como opción tamén interesante. E entenderedes por que. Orixinal, diferente, atrevida, política, heroica, brillante, envolvente, polémica, explosiva, épica... A película chámase V de Vendetta. Pero tamén podería chamarse V de Verdade, V de Vergoña, V de Valentía, V de Vitoria, V de Vida... Porque V é un home anónimo disposto a devolver o poder á xente común. Nada de superheroe con superpoderes. Esta é unha ficción moi real. V só é un revolucionario. Un cabaleiro enmascarado, xusticieiro, e tamén, por que non dicilo, un pouco tolo. Pero un cabaleiro. A súa misión, derrocar a un goberno fascista que eliminou todas as liberdades. A súa arma, convencer á poboación de que non hai que ter medo aos gobernos; son os gobernos os que deberían ter medo da poboación... Moi actual. A película é unha adaptación do cómic de Alan Moore e David LLoyd, publicado xa en 1982.

Vendo a portada do cómic, e a propia película, quizá pensedes que a máscara do protagonista resúltavos moi familiar... Que a visteis moito ultimamente. E é verdade. Esa máscara representa a faciana dun personaxe histórico inglés moi coñecido para os británicos: Guy Fawkes, un conspirador católico que, para deter as persecucións aos da súa relixión, intentou voar con explosivos o parlamento inglés en ¡1605! Como non o conseguiu, porque o detiveron antes (e o aforcaron despois), ese día, cinco de novembro, pasou a ser celebrado cada ano polos londinenses, que conmemoran a detención do traidor facendo múltiples fogueiras á noite.

Pero... o cómic e a película déronlle a volta á historia e converteron ese rostro do mal logrado Guy nun símbolo da resistencia fronte á censura e aos abusos do poder. Por iso o recente fenómeno Internet Anonymous, que afirma loitar contra a censura en internet, elixiu precisamente esta máscara que a película fixo famosa como imaxe propia. 

Como vedes todo está naturalmente unido e sabiamente retroalimentado: historia, cómic, cine, internet, movementos, actualidade. Iso é a cultura: unir fíos, tecer redes, relacionar, saber ler... Un potente anestésico contra a dor; e un poderoso estímulo contra os malos. Como esta peli. 

Comentarios

  1. E o mellor de todo. Podedes ver a peli cando queirades na vosa casa, porque está dispoñible en Youtube.

    Cun final á altura!

    ResponderEliminar
  2. Samantha10/8/12

    Certo é que cada vez hai máis persoas ás que lle gusta loitar en vez de falar tranquilamente, como se debería.
    Lembraba a historia do 5 de novembro, pero non sabía que saía nesta película. Teremos que vela, entón :)
    A ver se é tan boa como "La Ola".

    ResponderEliminar
  3. Ola Samantha!

    Mmm... É distinta. Aínda que tamén aborda o tema das ditaduras, faino desde un punto de vista diferente (en La Ola, fálase de cómo xorden; pero aquí, lóitase contra unha que está instalada no goberno). A estética tamén é diferente, pois baséase nun cómic. Pero aínda así, pódense extraer cousas moi válidas, como na Ola, para unha clase ou para a vida. Os diálogos, en moitas ocasións, son brillantes e dignos de escoitar varias veces. E si, o protagonista emprega a palabra... pero para mover á loita.

    Diferente. Pero orixinal, interesante, difícil de quitar da cabeza.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

III Concurso CineHistoria

Como cada curso, e xa van tres, en 1º de Bacharelato empregamos a Historia como unha escusa para ver cine... Ou será que usamos o cine como escusa para ver a Historia? O funcionamento é sinxelo. Entrego unha lista de películas por época histórica, concedo un prazo amplo para ver unha delas e despois realizamos un concurso de críticas onde cada un busca unha forma orixinal e breve de falar da peli que elixiu... Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o  III CONCURSO CINE HISTORIA  de 1º Bacharelato! 49 películas na lista. 41 candidatos que escribiron a súa minicrítica (8 liñas). 3 pelis de premio (as da imaxe) para as 3 mellores! A partir desta tarde podedes lelas todas, nos Comentarios  desta entrada. Este Xoves 4 , na clase e no blog:  Gañadores, Premio e Foto! Sorte a todos!