Saltar ao contido principal

Feísmo de altura

Adiviña adiviñanza: Cíes ao fondo/ Vigo ben diante/ illado paraíso/ nos tempos de ante... Que é...?!



Resposta: a illa de Toralla, hai só uns anos. Natural, areosa, cun castro e unha necrópole romana intactos... Do máis atractiva e apetecible, en plena ría de Vigo... A foto estaba nunha tarxeta postal, como esas que enviades cando ides de excursión. Atopeina esta semana nunha libraría de vello, que así se chaman as librarías que venden libros e obxectos de segunda man. Pero tardei un bo cacho en asociar a imaxe da illa (que por certo se ve moi ben desde a praia de Samil) coa que ten actualmente... E non me extraña... Porque nos últimos anos a aportación humana alí foi extraordinaria. Por non dicir extraterrestre... E como unha imaxe vale máis que mil palabras, aí van dúas.


A paisaxe, destruída por unha torre aberrante de... 70 metros de altura! A illa, agora unida a terra e, enriba, de acceso privado, polo morro. O castro de tres mil anos, debaixo da urbanización de luxo. A necrópole romana, baixo o parque infantil... 800 persoas xogando ás Barbies nunha porción de terra que non supera nin os 20 metros de ancho...   E no horizonte (no Skyline, como din por aí adiante), o máis vistoso que hoxe ten a illa é ese horrible mamotreto de 600 apartamentos rompendo a vista das Cíes... O que podía ser un lugar especial en Vigo, agora é exemplo vivo de feísmo (o culto ao feo). Feísmo de altura. 


E xa postos, unha curiosidade literaria (non hai mal que por ben non veña): precisamente nun dos apartamentos da torre-mamotreto da foto aparece o cadáver dun saxofonista, asasinado a sangue frío e con extrema crueldade: atado á cama, amordazado e cos xenitais feitos un cisco por algún produto que o asasino lle inxectou. Un caso extraño e horripilante (mira... como a torre!) do que se ocupa o atormentado inspector Leo Caldas na exitosa novela "Ollos de auga", de Domingo Villar.

Comentarios

  1. Menos mal que o feísmo parou aí e non seguiu invadindo as illas...

    O humano destrozou un dos espazos con máis encanto de Vigo. Se percorres a costa dende a praia do Vao ata Canido ves coma esa inmensa torre te está a mirar desafiante. E cando te vas afastando pola estrada segue aí... Polas noites mete medo.

    É un bo exemplo de feísmo de Vigo; aínda que non é o único. Dá mágoa vela dende a ría...Parece que a moitos lle gustaron (e lle gustan) as torres que se erguen en diferentes rúas da cidade.

    O peor... que non aprendemos, que aínda se están a construír edificios iguais e que seguemos destruíndo o noso patrimonio cultural, histórico e natural.

    ResponderEliminar
  2. Un día a salvaxe natureza, desperezándose, poñerá as cousas no seu sitio...

    ResponderEliminar
  3. Sandra27/8/12

    tremendo feísmo!! tremendo mamotreto! que maneira de estropeala natureza!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...