Saltar ao contido principal

Chove... Seda

Chove. Sosteño. Encadro. Mido a luz. Danzan árbores, sinuosas, ondeando no visor. Sopeso o movemento. Axusto. Velocidade. Diagragma. Telemetría. Enfoco. Esbaran, trémulas, perezosas, as bágoas no vidro. Disparo. Clic. Capturo o incapturable. Detense o tempo. Reflectido no espello en 45 º. Rebota un trozo de vida. Trepidado. Chovido. Derramado. Fronte aos ollos. Observo. Revelo a imaxe enxaulada. Positivo o negativo. E entón, de súpeto, revélase canda ela a memoria daquel libro mil veces lido, daquela páxina cen veces subliñada, daquela cita que un día envolveu ao lector na telaraña da historia tecida. Observo a fotografía.... E recordo a poderosa pócema de palabras:



"Llovía su vida, frente a sus ojos, espectáculo quieto".

Pronuncio, rumiante, a nutritiva cita. Escavo entre lomos de títulos. Rebúscoa con precisión arqueolóxica no libro. Amaso páxinas. Persigo coa mirada os trazos vivos e entusiastas do grafito. Rememoro a delicada historia. E cobizoso de agasallala e apuntalala na memoria (miña, vosa), reescribo, envexoso, o insólito inicio...

"Aunque su padre había imaginado para él un brillante porvenir en el ejército, Hervé Joncour había acabado ganándose la vida con una insólita ocupación, tan amable que, por singular ironía, traslucía un vago aire 'femenino'. Para vivir, Hervé Joncour compraba y vendía gusanos de seda..."


Seda, Alessandro Baricco
(editorial Anagrama)

Comentarios

  1. E o seu final... "De vez en cuando, en los días de viento, bajaba hasta el lago, y pasaba horas mirándolo, puesto que, dibujado en el agua, le parecía ver el inexplicable espectáculo, leve, que había sido su vida."

    Unha sorpendente e conmovedora historia, nostálxica coma un día de chuvia... Unha sucesión de "pócemas de palabras"...

    ResponderEliminar
  2. O final é incrible, Asun. É un libro espectacular, tan fino e suxerente como o seu título. Lino hai oito anos, e quedei sobrecollido. E desde entón non coñecín nin un só lector ao que non lle guste.

    É imposible elixir unha única cita, pois todas as páxinas teñen algunha frase redonda. Esta paréceme que tamén retrata ben a sinxeleza e magnetismo do personaxe principal:

    "A quienes venían a visitarle les relataba sus viajes. Escuchándole, la gente de Lavilledieu aprendía el mundo y los niños descubrían lo que era la maravilla. Él narraba despacio, mirando en el aire cosas que los demás no veían."

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...