Saltar ao contido principal

Medicación contra exames (Nyman e Nightwish)

Hai músicas que te collen e te zarandean igual que o mar faría cunha cuncha, ou o vento coa folla vencida dunha árbore. En certo modo, a música é medicamento para cada estado de ánimo. E en tempos de exames, a música, ben receitada e administrada, é un medicamento esencial.

Hai músicas que estimulan. Músicas que relaxan. Músicas que aportan euforia. Hainas que axudan a durmir. Outras acompañan. Algunha é depresiva. Optimistas. Soñadoras. Nostálxicas. Inxenuas. Físicas. Potentes. Críticas. Rítmicas. Desoladoras. Duras. Alegres. Tristes. Suaves. Metálicas... 

Poucas teñen o estraño don de regalar a calma, ese que ás veces buscamos á beira do mar. Son músicas que case obrigan a pechar os ollos e deixarse levar... A de Michael Nyman para a banda sonora da película "The piano" é unha delas. Sobes o volume... Pechas os ollos... E déixaste levar.


 E para os menos clásicos tedes a enorme versión en metal sinfónico 
do grupo nórdico Nigthwish (clic AQUÍ).
A por todas! E sorte!
Etiquetas:

Comentarios

  1. Andrea Ledo20/5/12

    Aínda que non canta Tarja, a mellor vocalista que xamais tivo Nightwish, Anette (actual) non o fai tan mal aquí, aínda que se teño que escoller, escollo a versión de Nyman.

    ResponderEliminar
  2. Marcela20/5/12

    As cancións sen letra dan máis pe a imaxinar, a facelas túas, pero Nigthwish...xa o seu propio nome o di^^

    ResponderEliminar
  3. Miguel Abraira20/5/12

    Estou con vós en todo. As cancións sen letra dan máis liberdade para voar. A cantante está á altura. E Nightwish (de nome que inspira... ¿manto de estrelas, fragas frondosas, mandas de lobos, ouvidos de curuxas?) non so non destraga a Nyman, senón que dalle dous puntos de forza. É como se emporcara a pureza do primeiro, para transformalo nun relato máis épico. Algo así como Frank Miller cando fixo "300".

    ResponderEliminar
  4. Sandra22/5/12

    Eu tamén escollo a versión de Nyman,qué paz transmite! é preciosa!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?
47 comentarios
Ler máis

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...
Publicar un comentario
Ler máis

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...
2 comentarios
Ler máis