Saltar ao contido principal

Cousas moi serias

Hai cousas tan graves e serias na vida, que so podemos soportalas de dúas formasA primeira: con humor. Humor irónico, hábil e ácido, que equivale á máis mordaz e intelixente das críticas.


E a segunda: con compromiso. Reaccionando como cidadáns críticos e intelixentes, que non tragan sen máis, e dispostos a defender os nosos dereitos. Especialmente aqueles que contribúen a facernos máis libres como persoas, e a mellorarnos como sociedade. Falo de Educación.

Exemplo de compromiso é o que pasou hai so dous días. Compañeiros vosos, meus e tamén pais de alumnos, decidiron pecharse no instituto (Santo Tomé, Vigo) e pasar toda a noite nel, en protesta contra os gravísimos recortes xa feitos e por vir na educación pública. Pareceume unha forma orixinal, chamativa, valente e dignísima de comprometerse e de loitar por unha educación pública de calidade. Un dereito que vós e máis eu tivemos grazas aos que nos precederon, que ten un incalculable valor para o desenvolvemento dun país e que agora nos corresponde defender a todos. E como os desertos se fan con graos de area, aquí vai este. A ver se facemos unha boa duna.

Comentarios

  1. Sandra24/5/12

    Qué crack José Mota!! e non se darán por aludidos os políticos...??!!!! porque recortes en ensinanza parece que os tiveron eles de pequenos, (onde non hai non se pode pedir...).
    É triste que valoren tan pouco algo tan importante e primordial coma a ensinanza e a sanidade, moi triste...Mentres eles seguen cos seus cartos a rebosar no peto, nos bancos ,coches, casas, pensión vitalicias, etc etc. Unha vergoña!!

    ResponderEliminar
  2. O de darse por aludidos non é deporte habitual dos que mandan. Se o fose, caería algunha dimisión de cando en vez, e xa non lembro nin a última.

    Pero bueno, aquí estamos nós para, como mínimo, dicirlles non a aquelo que non nos gusta.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...