Saltar ao contido principal

De camiño a clase

Un vello amigo regaloume esta foto para Caronte hai so un par de días. 
Fixádevos ben, e pensade.
Esquecede un momento a vosa vida.
Facede o esforzo de imaxinar como é todo noutras partes do mundo.
Onde o normal é o caos, non saber como será mañá, nin se cearemos, ou se estaremos todos.
Sentídevos un segundo no lugar desa nena da mochila, que camiña resignada, soa e entre disparos ata o cole.
Un día, e outro, e outro, e outro máis...

Entre israelitas e palestinos, en Oriente Próximo.
Fotografía de Ammar Awad, Axencia Reuters


Mañá nós tamén iremos ao institutoTal vez de mala gana. Non sei, se cadra porque durmimos pouco. Ou quizais porque chove. Porque é mércores. Por eses deberes que van a medias. Porque hai exame. Porque vai frío. Porque dá pereza. Porque non apetece. Porque... En fin... Igual que todos os nenos do mundo...
¿Non? 
¿Igual...?
¿Seguro..? 



En medio mundo a vida é así de difícil, e de triste. Por iso, poder ir á escola ten un valor infinito para pais e nenos, porque é a única táboa posible de salvación. Non hai outro modo de saír da guerra, da pobreza ou dunha vida chea de miserias e limitacións. Para nós, estas imaxes son unha enorme lección de humildade. Despois de velas, é difícil atopar un so motivo para queixarse. Pero, por se non abondase, facendo clic AQUÍ podedes ver outras leccións similares en diferentes partes do planeta. E en todas os protagonistas parécense moito. Responsables, admirables, valentes, pequenos. 

Que cheguedes. Que pague a pena. Sorte no voso camiño a clase, rapaces.

Comentarios

  1. Sandra18/4/12

    Claro que paga a pena! temos moita sorte, hai días en que todos como se sole dicir "erguémonos co pé esquerdo", pero vendo e pensando nestes nenos, temos que ir a clase, ao traballo, agradecidos e contentos por erguernos, darnos unha duchiña de auga quente, tomar o "nesquik" con galletas, ter roupa que vestir, etc e ir a un instituto, traballo, no que nos agardan un montón de experiencias e onde non imos deixar de aprender cousas novas cada día e onde ó sair non nos agarda o que os pequenos da entrada. Pero tamén é moi importante pensar en axudarlles dalgún xeito a eles e a moita xente, animais, natureza que o necesita. Solidarizarse en tódolos aspectos e admiralos, respetalos, coidalos.É certo Miguel, son moi responsables e uns valentes!

    ResponderEliminar
  2. Ai, o Nesquick... Non creo que saiban o que é... e se cadra tampouco o necesitan!

    Supoño que, ante todo, non lles queda moita elección. Ou van así, ou non van. E non ir, non é unha opción; non aproveitar a escola, tampouco.

    O mundo está mal repartido. E hai máis mérito na parte na que non nos tocou nacer.

    ResponderEliminar
  3. Jorge19/4/12

    :-)

    Cuando te envié esa foto, quedé tan Miguel, en realidad te estaba lanzando un "guante" que (como te conozco un poco) sabía que recogerías.
    La foto es impresionante y la encontré en mitad de una página y un contexto que no le hacían justicia e indirectamente sabía que si te la hacia llegar le darías el trato que merece. Y no me has defraudado.
    Me emocioné con tú entrada del blog. Y cuando vi el vídeo de los niños sorteando en puente derribado (en concreto a la niña que asustada, llora porque teme caerse y no poder cruzar), la emoción fue excesiva y lloré.
    De pena, de indignación y de rabia.
    Lloré porqué como dice el sabio Reverte "esta historia la ganan los de siempre, mientras el resto solo podemos aspirar a aceptarlo con resignación....". Y me duele, Miguel (...)
    Porque mientras veía y leía tú aporte, al mismo tiempo levanté la cabeza para ver en la tele a un trasnochado y lamentable monarca, musitar a modo de disculpa ,dos frases tan ensayadas y estudiadas que sentí arcadas de la repugnancia que me dio.
    Lloré, porque mientras unos se van a segarle la vida a un elefante, derrochando euros y acusando falta de ética, corazón y sentido común, esa niña y sus compañeros no tienen a nadie, con capacidad, cordura y cuatro malditos euros que ordene, cuando menos, reparar ese puente.

    Lloro porque odio y lamento profundamente lo mal repartido que están las riquezas en ese mundo, y se que las palabras de denuncia o buena voluntad unos pocos no podrán nunca cambiar injusticias como esas, que es así y seguirá siéndolo . Y ser consciente de esa certeza, me mata.
    En fin, perdona el acalore, chico, pero es que, como sabes soy impulsivo y de reacción rápida ante aquello que me disgusta y si en mitad del motivo, hay niños que lo sufren, el acalore y la ira, son mayores. Así que por no alterar más de lo ya inevitable, las formas y el buen tono de este blog, me despido parafraseando al idiota:

    "Lo siento mucho, me he equivocado, no volverá a ocurrir"

    ResponderEliminar
  4. Ella llora de miedo, y seguramente de cosas que no podríamos imaginar.

    Sale a partir del minuto 0:28 y es una escena increíble, que habla por sí sola. El puente, en realidad, es apenas un par de cuerdas húmedas; el río es ancho (160 metros) y lleva mucha agua; tienen solo 9 años, pero no hay nadie que cuide de ellos a pesar del evidente riesgo que corren.

    Me pregunto qué puede más en ella cuando llora: ¿que la madera resbala? ¿que el puente se balancea en el aire? ¿el pánico a caerse? ¿es por el miedo de que se caigan sus hermanos pequeños? ¿por la pesada responsabilidad de tenerlos a su cargo, siendo ella sólo una niña? ¿será la frustración de verse en una situación así? ¿o la soledad de no ver una mano o una cara amiga animándola desde la orilla?...

    Tienes toda la razón Jorge: en el fondo y en la vehemencia. Imposible ver esto y soportar a continuación toda la tontería que nos acompaña cada día.

    Gracias por el guante!... Y ahora por el "guantazo"! Jajaja. Si van a ganar los malos, al menos que les duela por algún lado.

    Y ojalá pudiéramos arreglar ese puente...

    ResponderEliminar
  5. ¡qué razón tienes Jorge! Sobre todo por que la buena voluntad y las ganas de cambiar tantas cosas malas y tristes que suceden en el mundo las tenemos unos pocos que nada podemos hacer. Yo pienso muchas veces, una de ellas, hoy sin ir más lejos y antes de ver todas estas imágenes, que por qué gente que tiene tanto dinero que creo que ya no sabe que hacer con él, no piensa en ayudar a alguien que realmemte lo necesita ( y todo eso porque ví la lista de los más ricos del mundo) y me dió coraje...pensando sobre todo en cuanta gente, sobre todo niños están pasando hambre en el mundo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...