Saltar ao contido principal

De camiño a clase

Un vello amigo regaloume esta foto para Caronte hai so un par de días. 
Fixádevos ben, e pensade.
Esquecede un momento a vosa vida.
Facede o esforzo de imaxinar como é todo noutras partes do mundo.
Onde o normal é o caos, non saber como será mañá, nin se cearemos, ou se estaremos todos.
Sentídevos un segundo no lugar desa nena da mochila, que camiña resignada, soa e entre disparos ata o cole.
Un día, e outro, e outro, e outro máis...

Entre israelitas e palestinos, en Oriente Próximo.
Fotografía de Ammar Awad, Axencia Reuters


Mañá nós tamén iremos ao institutoTal vez de mala gana. Non sei, se cadra porque durmimos pouco. Ou quizais porque chove. Porque é mércores. Por eses deberes que van a medias. Porque hai exame. Porque vai frío. Porque dá pereza. Porque non apetece. Porque... En fin... Igual que todos os nenos do mundo...
¿Non? 
¿Igual...?
¿Seguro..? 



En medio mundo a vida é así de difícil, e de triste. Por iso, poder ir á escola ten un valor infinito para pais e nenos, porque é a única táboa posible de salvación. Non hai outro modo de saír da guerra, da pobreza ou dunha vida chea de miserias e limitacións. Para nós, estas imaxes son unha enorme lección de humildade. Despois de velas, é difícil atopar un so motivo para queixarse. Pero, por se non abondase, facendo clic AQUÍ podedes ver outras leccións similares en diferentes partes do planeta. E en todas os protagonistas parécense moito. Responsables, admirables, valentes, pequenos. 

Que cheguedes. Que pague a pena. Sorte no voso camiño a clase, rapaces.

Comentarios

  1. Sandra18/4/12

    Claro que paga a pena! temos moita sorte, hai días en que todos como se sole dicir "erguémonos co pé esquerdo", pero vendo e pensando nestes nenos, temos que ir a clase, ao traballo, agradecidos e contentos por erguernos, darnos unha duchiña de auga quente, tomar o "nesquik" con galletas, ter roupa que vestir, etc e ir a un instituto, traballo, no que nos agardan un montón de experiencias e onde non imos deixar de aprender cousas novas cada día e onde ó sair non nos agarda o que os pequenos da entrada. Pero tamén é moi importante pensar en axudarlles dalgún xeito a eles e a moita xente, animais, natureza que o necesita. Solidarizarse en tódolos aspectos e admiralos, respetalos, coidalos.É certo Miguel, son moi responsables e uns valentes!

    ResponderEliminar
  2. Ai, o Nesquick... Non creo que saiban o que é... e se cadra tampouco o necesitan!

    Supoño que, ante todo, non lles queda moita elección. Ou van así, ou non van. E non ir, non é unha opción; non aproveitar a escola, tampouco.

    O mundo está mal repartido. E hai máis mérito na parte na que non nos tocou nacer.

    ResponderEliminar
  3. Jorge19/4/12

    :-)

    Cuando te envié esa foto, quedé tan Miguel, en realidad te estaba lanzando un "guante" que (como te conozco un poco) sabía que recogerías.
    La foto es impresionante y la encontré en mitad de una página y un contexto que no le hacían justicia e indirectamente sabía que si te la hacia llegar le darías el trato que merece. Y no me has defraudado.
    Me emocioné con tú entrada del blog. Y cuando vi el vídeo de los niños sorteando en puente derribado (en concreto a la niña que asustada, llora porque teme caerse y no poder cruzar), la emoción fue excesiva y lloré.
    De pena, de indignación y de rabia.
    Lloré porqué como dice el sabio Reverte "esta historia la ganan los de siempre, mientras el resto solo podemos aspirar a aceptarlo con resignación....". Y me duele, Miguel (...)
    Porque mientras veía y leía tú aporte, al mismo tiempo levanté la cabeza para ver en la tele a un trasnochado y lamentable monarca, musitar a modo de disculpa ,dos frases tan ensayadas y estudiadas que sentí arcadas de la repugnancia que me dio.
    Lloré, porque mientras unos se van a segarle la vida a un elefante, derrochando euros y acusando falta de ética, corazón y sentido común, esa niña y sus compañeros no tienen a nadie, con capacidad, cordura y cuatro malditos euros que ordene, cuando menos, reparar ese puente.

    Lloro porque odio y lamento profundamente lo mal repartido que están las riquezas en ese mundo, y se que las palabras de denuncia o buena voluntad unos pocos no podrán nunca cambiar injusticias como esas, que es así y seguirá siéndolo . Y ser consciente de esa certeza, me mata.
    En fin, perdona el acalore, chico, pero es que, como sabes soy impulsivo y de reacción rápida ante aquello que me disgusta y si en mitad del motivo, hay niños que lo sufren, el acalore y la ira, son mayores. Así que por no alterar más de lo ya inevitable, las formas y el buen tono de este blog, me despido parafraseando al idiota:

    "Lo siento mucho, me he equivocado, no volverá a ocurrir"

    ResponderEliminar
  4. Ella llora de miedo, y seguramente de cosas que no podríamos imaginar.

    Sale a partir del minuto 0:28 y es una escena increíble, que habla por sí sola. El puente, en realidad, es apenas un par de cuerdas húmedas; el río es ancho (160 metros) y lleva mucha agua; tienen solo 9 años, pero no hay nadie que cuide de ellos a pesar del evidente riesgo que corren.

    Me pregunto qué puede más en ella cuando llora: ¿que la madera resbala? ¿que el puente se balancea en el aire? ¿el pánico a caerse? ¿es por el miedo de que se caigan sus hermanos pequeños? ¿por la pesada responsabilidad de tenerlos a su cargo, siendo ella sólo una niña? ¿será la frustración de verse en una situación así? ¿o la soledad de no ver una mano o una cara amiga animándola desde la orilla?...

    Tienes toda la razón Jorge: en el fondo y en la vehemencia. Imposible ver esto y soportar a continuación toda la tontería que nos acompaña cada día.

    Gracias por el guante!... Y ahora por el "guantazo"! Jajaja. Si van a ganar los malos, al menos que les duela por algún lado.

    Y ojalá pudiéramos arreglar ese puente...

    ResponderEliminar
  5. ¡qué razón tienes Jorge! Sobre todo por que la buena voluntad y las ganas de cambiar tantas cosas malas y tristes que suceden en el mundo las tenemos unos pocos que nada podemos hacer. Yo pienso muchas veces, una de ellas, hoy sin ir más lejos y antes de ver todas estas imágenes, que por qué gente que tiene tanto dinero que creo que ya no sabe que hacer con él, no piensa en ayudar a alguien que realmemte lo necesita ( y todo eso porque ví la lista de los más ricos del mundo) y me dió coraje...pensando sobre todo en cuanta gente, sobre todo niños están pasando hambre en el mundo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

6º Concurso CineHistoria

Despois de 5 edicións, non pensaríades que deixaríamos acabar o curso sen o noso concurso favorito, non...? Pois benvidos a CineHistoria! , o certame de minicríticas de cine máis famoso da comarca!  Velaquí as 40 críticas (en formato orixinal) desta edición,. Podedes lelas todiñas nos comentarios! As normas e o sentido do concurso xa o sabedes , pero por se acaso...: Para quen? Participan os meus alumnos de Historia de 1º de Bacharelato . Este ano, 40. Que teñen que facer? Eu reparto unha listaxe dunhas 50 pelis .  Cada un deles ten que elixir unha para ver antes dunha data límite. Condición obrigada: que non a viran nunca!  Onde e cando? Cando acabou o tempo para ver as pelis, un día, sen previo aviso reparto en clase un papel.  Cada participante ten 8 liñas e uns 20 minutos para escribir . Como facelo? A crítica debe ser algo máis que un resumo. Debe ter opinión, análise, orixinalidade e, sobre todo, espertar unha emoción no que le. Prohibido deix

V Concurso CineHistoria

Os bos costumes non se poden perder. Por iso, había que volver coa quinta edición do Concurso máis lonxevo (creo) do noso instituto.  Como cada ano, convoco aos meus alumnos de Historia do Mundo Contemporáneo (1º Bacharelato) a un certame, que non é máis que unha escusa para ver cine... e, a través dese cine, para tecer lazos invisibles coa Historia, ou sinxelamente coa vida .  Que como o facemos? Doado. Entrego unha lista ampla de películas coas que un se pode achegar á Historia (ou ao bo cine); concedemos un prazo de tempo para que cada alumno poida ver polo menos unha delas; e cando todos teñen visto xa a súa peli, chego un día por sorpresa a clase e exclamo: " Aquí comeza o Concurso de Críticas CineHistoria! ";  ese día, nun silencio de 20 minutos e baixo pseudónimo, cada alumno esfórzase por escribir a crítica da peli que viu, sabendo que debe facelo da forma máis persoal, orixinal e efectiva posible...   Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o V CONCURS

III Concurso CineHistoria

Como cada curso, e xa van tres, en 1º de Bacharelato empregamos a Historia como unha escusa para ver cine... Ou será que usamos o cine como escusa para ver a Historia? O funcionamento é sinxelo. Entrego unha lista de películas por época histórica, concedo un prazo amplo para ver unha delas e despois realizamos un concurso de críticas onde cada un busca unha forma orixinal e breve de falar da peli que elixiu... Con que premio? Con cal vai ser! Aquí comeza o  III CONCURSO CINE HISTORIA  de 1º Bacharelato! 49 películas na lista. 41 candidatos que escribiron a súa minicrítica (8 liñas). 3 pelis de premio (as da imaxe) para as 3 mellores! A partir desta tarde podedes lelas todas, nos Comentarios  desta entrada. Este Xoves 4 , na clase e no blog:  Gañadores, Premio e Foto! Sorte a todos!