Saltar ao contido principal

No somos cojos, somos cojonudos

Ambos chámanse Albert e comparten algo que os fai únicos: que padeceron enfermidades moi importantes, pero que souberon afrontalas e superalas cunha actitude xenial. De xenio. 

O primeiro deles quizá vos sone, pois xa lle dedicáramos unha entrada hai tempo por unha entrevista fantástica en Buenafuente (clic AQUÍ). É Albert Casals: 19 anos de idade e en cadeira de rodas despois de perder as pernas por unha leucemia. A pesar de iso (ou grazas a iso?), leva recorridos xa máis de corenta países, pois desde os 15 viaxa (sen cartos!) por todo o mundo. Imposible non sorrir ao velo, e menos aínda non pararse a pensar ao escoitalo. 

"Tenemos miedo de demasiadas cosas, y el miedo es lo contrario a la felicidad"



O segundo é Albert Espinosa: escritor de novelas superventas que acaso coñezades (como "Si tú me dices vén lo dejo todo... pero dime vén"), e guionista de películas tan entrañables como Héroes ou Planta 4ª. A el tocoulle padecer nada menos que tres cancros, pasar dez anos metido nun hospital e perder unha perna, un pulmón e medio fígado. Pero ten un sorriso inalterable e rezuma tanta vida como catro persoas xuntas... Ou eran 4,8? (a resposta e explicación no vídeo, claro). 

Teníamos un grito de guerra en el hospital: no somos cojos, somos cojonudos
En el hospital no te mueres de cáncer, te mueres de aburrimiento
Antes de perder la pierna, le hice una fiesta de despedida
Soy el único que puede decir aquí que tiene un pie en el cementerio
Cuando crees que conoces todas las respuestas, llega el universo y te cambia todas las preguntas


Como dirían eles,  Cojos no, cojonudos.

Comentarios

  1. marisa27/4/12

    Que fermosa entrada, a verdade é que a Albert Casals xa o vira en Buenafuente e quedei alucinada vendo por todo o que había pasado a actitude que tén e ademais gustoume moito escoitalo, é admirable. Albert Espinosa non queda atrás, os dous pasaron por momentos moi difíciles pero saben sacar o mellor de esa experiencia. ¡mais que cojonudos!

    ResponderEliminar
  2. Que se pode engadir dalguén capaz de facer correr unha cadeira de rodas no camiño de pedras que queda entre as vías do tren?

    Calquera palabra é inútil.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Grazas por comentar!

Publicacións populares deste blog

Crónica dunha viaxe anunciada

Os de 3º B xa o sabedes . Temos data para unha excursión de tooooodo o día. Non direi nada, so unhas pistas... Imaxes do que nos agarda . Partimos?

Petos de ánimas: o medo como arma

  “ Un alma tienes y no más, si la pierdes qué harás ” . Eso pon nalgúns coma este. Glups. Coñeces os petos de ánimas?... De noite e, coa única luz dunha vela, a imaxe impresiona. E xuro que non a puxen eu. Este está nun cruce de camiños, sobre unha pilastra. As figuras representan tres almas (unha delas con mitra, polo tanto un bispo) ardendo terrorificamente entre enormes lapas de lume no Purgatorio, cunha pomba (o espírito santo) sobre as súas cabezas. Se un se achega ben, aínda é posible descubrir restos da pintura vermella nas lapas, engadindo unha dose extra e moi truculenta de realismo. Qué demo é esto? E por que hai unha vela aí? Explícoche: Un PETO é unha hucha. Non a ves, pero detrás do cirio da foto hai un oco para depositar moedas nunha caixa baixo chave. Chave que por certo tería o párroco. As ÁNIMAS son as almas. Almas de persoas mortas que, por algún motivo, non poden acceder aínda ao ceo. E aí están, pasándoo mal, penando. E dando pena. O PURGATORIO sería ese espaz...

Don Carnal e Dona Coresma: 2019 vs 2021

É curioso. Quería explicar o Carnaval ou Entroido : ese período de excesos permitido pola Igrexa católica para facer máis soportable o que vén despois, a Coresma, un período de corenta e seis días de pouco alimento e moita penintencia, para lembrar o tempo que pasou Xesús no deserto soportando todo tipo de trasnadas de Belcebú.  E quería usar para esa explicación este cadro do sempre espectacular pintor flamengo Brueghel o vello . Un auténtico animal . Tanto, que cinco séculos despois, as súas pinturas seguen tendo algo que atrapa, que cautiva. Neste caso, unha táboa que leva por título O combate entre Don Carnal e Dona Coresma . Unha obra moi do estilo El Bosco, con moito detalle, moito caos, moitas persoas, moita actividade, moitos simbolismos deses que che fan abrir os ollos e darían para vinte programas de Cuarto Milenio... Estaba así, con moito zoom, embobado en descubrir cada recuncho da obra, cando de súpeto pensei... pero se isto somos nós. Si, si! Estes somos nós! A ver,...