Ambos chámanse Albert e comparten algo que os fai únicos: que padeceron enfermidades moi importantes, pero que souberon afrontalas e superalas cunha actitude xenial. De xenio.
O primeiro deles quizá vos sone, pois xa lle dedicáramos unha entrada hai tempo por unha entrevista fantástica en Buenafuente (clic AQUÍ). É Albert Casals: 19 anos de idade e en cadeira de rodas despois de perder as pernas por unha leucemia. A pesar de iso (ou grazas a iso?), leva recorridos xa máis de corenta países, pois desde os 15 viaxa (sen cartos!) por todo o mundo. Imposible non sorrir ao velo, e menos aínda non pararse a pensar ao escoitalo.
O segundo é Albert Espinosa: escritor de novelas superventas que acaso coñezades (como "Si tú me dices vén lo dejo todo... pero dime vén"), e guionista de películas tan entrañables como Héroes ou Planta 4ª. A el tocoulle padecer nada menos que tres cancros, pasar dez anos metido nun hospital e perder unha perna, un pulmón e medio fígado. Pero ten un sorriso inalterable e rezuma tanta vida como catro persoas xuntas... Ou eran 4,8? (a resposta e explicación no vídeo, claro).
Teníamos un grito de guerra en el hospital: no somos cojos, somos cojonudos
En el hospital no te mueres de cáncer, te mueres de aburrimiento
Antes de perder la pierna, le hice una fiesta de despedida
Soy el único que puede decir aquí que tiene un pie en el cementerio
Como dirían eles, Cojos no, cojonudos.
Que fermosa entrada, a verdade é que a Albert Casals xa o vira en Buenafuente e quedei alucinada vendo por todo o que había pasado a actitude que tén e ademais gustoume moito escoitalo, é admirable. Albert Espinosa non queda atrás, os dous pasaron por momentos moi difíciles pero saben sacar o mellor de esa experiencia. ¡mais que cojonudos!
ResponderEliminarQue se pode engadir dalguén capaz de facer correr unha cadeira de rodas no camiño de pedras que queda entre as vías do tren?
ResponderEliminarCalquera palabra é inútil.