%2B19.28.54.png)
Los árboles, entre todos los seres vivos de la fragas son los más pacíficos, los más bondadosos, los que poseen un alma más sencilla e ingenua. Conviene saber que carecen absolutamente de vanidad. Nacen en cualquier parte e ignoran que sólo por el hecho de crecer allí, aquel lugar queda embellecido.
El bosque animado, W. Fernández Flórez
Era un dos bosques atlánticos máis importantes de Europa (Parque Natural, mosteiro do ano tropecentos incluído). Ardeu. Pero o peor é que podía ter pasado en calquera punto de Galicia: Xurés, Barbanza, Queixa, Suído, Meira... Porque non temos unha política de explotación forestal; unha estratexia de país para explotar racionalmente unha riqueza que gran parte de España non ten. Así que grazas a políticos, empresarios, especuladores e outros catetos, hoxe somos moito máis pobres e miserables que antes do incendio que arrasou boa parte das Fragas do Eume.
Pero a entrada de hoxe quere ser optimista. Porque preto de nós, a pouco que busquemos, hai aínda algún bosque máxico como o do Eume. Algún deses lugares polos que paga a pena. So hai que ir a descubrilos, guiándose polos ríos, as árbores e os solos cubertos de follas. Hai pouco tiven a sorte de coñecer o Souto de Rozavales, na comarca de Trives, aos pes de Cabeza de Manzaneda. Entre prados e castiñeiros velliños, hai un que atrae a admiración de cantos o ven: o castiñeiro de Pumbariños.
A ciencia di que ten máis de mil anos (máis que unha catedral!). Pero hai xente que sostén que podería ter dous mil, e que sería un dos primeiros castaños que trouxeron os romanos, pois aquí non se daban de maneira natural. Hoxe é unha das árbores máis grandes e antigas que se conservan. Fan falla un cento de pasos para rodealo, e case catorce metros de brazo para poder abrazarse ao seu tronco. A súa grandeza é tan evidente, que foi declarado Monumento Natural pola Xunta de Galicia... Agora so queda que a súa protección non quede nese título; quizais así poida ver pasar outros mil anos. Se as árbores falasen...
Se as árbores falasen serían coma as avoas que nos deleitan cas súas historias da infancia, coma os avós que nos contan as súas aventuras da guerra, coma os vellos que nos transmiten con tenrura a súa sabedoría a través de lendas. Se as árbores falasen daríannos unha lección de vida…
ResponderEliminarEsta árbore si, porque sucesivas xeracións souberon respectala ano tras ano e durante máis de mil. Vaia historia nos contaría: romanos, suevos, musulmáns, viquingos, irmandiños,... Valdría mil veces unha catedral.
ResponderEliminarOutras, en cambio, terían motivo para negarnos a súa sombra, o olor, as cores, os froitos, a leña, o papel, a madeira, a humidade, o osíxeno. Falarían para dicirnos que Non. Un Non grave e rotundo, gravado a lume baixo a codia, ou aló onde teñan a súa memoria.
E tamén esa sería unha lección de vida. Xusta e penosa.
Qué razón tendes Asún e Miguel! estou totalmente de acordo convosco. Coñecín a fragas do Eume fai uns anos, precioso lugar, qué lástima ver esta destrucción, canta vida se destruíu?!
ResponderEliminarQué ganas de coñecer a ese "abuelete"!! e de abrazalo!!
Cantas cousas nos podía contar, digno do blog "Vellos con historia"!! eh!